Ο διεθνούς εμβέλειας Έλληνας στοχαστής, ομότιμος καθηγητής Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, Δημήτρης Δημητράκος, ασχολείται με ανάρτησή του στο facebook με τις επιπτώσεις που το ολοκαύτωμα στο Μάτι έχει στην εικόνα του πρωθυπουργού.
Μάλιστα, ο βαθμός εκλαΐκευσης του λόγου του είναι τέτοιος, που αποδίδει λεπτές έννοιες του Μακιαβέλι με γνώριμους, δημώδεις όρους.
Αξίζει να διαβάσει κανείς τον κο Δημητράκο, ώστε να αντιληφθεί πώς ένας “μάγκας” της πολιτικής μπορεί καταλήξει “κουραδόμαγκας” – και πόσο από εκεί και έπειτα δεν υπάρχει επιστροφή.
“Ο ΜΑΓΚΑΣ;
Το μεγάλο πλεονέκτημα του Αλέξη – η γοητεία που άσκησε σε πολλούς συμπολίτες μας – είναι η δυνατότητα να δείξει ότι είναι κοντά στον καθένα, οικείος, άξιος της εμπιστοσύνης μας.
Όπως μου γράφει φίλος στο F/B, ακόμα και τα λάθη που κάνει, η πτωχή παιδεία που επιδεικνύει, είτε του συγχωρούνται, είτε ακόμα ενισχύουν την εικόνα του ευάλωτου και συμπαθητικού παιδιού.
Αντιστέκεται στο Κακό- ιδίως αυτό το ύπουλο, το κρυμμένο Κακό του που εμφωλεύει στο νεοφιλελευθερισμό, την παγκοσμιοποίηση και άλλα αόρατα εχθρικά όντα. Βεβαίως, ηττήθηκε – αλλά ήταν ειλικρινής. Ψευταράκος – όπως ο ίδιος ομολόγησε («ψεύτες είμαστε, κλέφτες όχι»).
Αλλά δεν πειράζει! Είναι Μ ά γ κ α ς!
Επαναλαμβάνω:
Είναι Μ ά γ κ α ς!
Και ο Μάγκας, στη νεοελληνική μυθολογία, ξέρει να τα βγάζει πέρα: και εκεί που πρέπει να δείξει δύναμη, θράσος, προκλητικότητα• αλλά και εκεί που ο συσχετισμός δυνάμεων του επιβάλλει διαλλακτικότητα, ευελιξία, υποχωρήσεις, παραλλαγές τακτικής, πονηρία, ψέμα.
Διότι για να τα βγάλεις πέρα σε ένα πονηρό κόσμο πρέπει να επιστρατεύεις τη σκληρή δύναμη και το δόλο.
Όπως έγραφε ο Μακιαβέλλι πριν από 500 χρόνια, πρέπει να είσαι λιοντάρι και αλεπού.
Ο ιδανικός ηγέτης, ο Ηγεμόνας (Principe) κατά το Μακιαβέλλι πρέπει να συνδυάζει και τα δύο. Για να ενώσει την Ιταλία της εποχής, για να μεγαλουργήσει, σε μια Ευρώπη άναρχη, όπου θριάμβευαν οι αδίστακτοι με φόνους, λεηλασίες, παράβαση όρκων, απάτες, δολοπλοκίες.
Ο Ηγεμόνας του Μακιαβέλλι, που είναι συνδυασμός λιονταριού και αλεπούς, μεταφέρεται στη νεότερη Ελλάδα ως ηρωικός τύπος καταφερτζή πότε με θράσος, πότε με πονηριά: είναι ο Μ ά γ κ ας !
Ο μάγκας, σε μια κουλτούρα που διαμορφώθηκε σε καθεστώς δουλείας, είναι αυτός που κατορθώνει να ξεφύγει για λίγο από αυτό το καθεστώς, με κάποιες πονηριές ή με πράξεις ιδιάζουσας θρασύτητας.
Είναι πονηρός σαν τον Καραγκιόζη, αλλά καταφέρνει να γλιτώσει το ξύλο! Ένας «Ηγεμόνας» σε επίπεδο γειτονιάς!
Ο Ηγεμόνας του… φτωχού!
Βέβαια, ο «Ηγεμόνας» αυτός δεν είναι για μεγάλα πράματα.
Στα δύσκολα, εκεί που το πραγματικό μέγεθος των ηγετών δοκιμάζεται, ο «Ηγεμόνας» αυτού του είδους αποδεικνύεται ΟΛΙΓΙΣΤΟΣ.
Και τότε χάνει και τους πιστούς του: αυτούς που είχαν μαγευτεί από τη «μαγκιά» του.
Τα συνηθισμένα κόλπα του δεν πιάνουν όταν τα γεγονότα απαιτούν πραγματικά ηγετικά προσόντα.
Γι αυτό και οι τακτικισμοί, οι κυβιστήσεις και άλλα πονηρεύματα που χρησιμοποίησε, τελικά στρέφονται εναντίον του.
Άλλα περίμεναν οι θαυμαστές του.
Στην προκειμένη περίπτωση, μάλιστα, του έλειψε ακόμα κι αυτό που τον έκανε προσιτό και αγαπητό: η δυνατότητα να πείσει ότι είναι ΚΟΝΤΑ σ’ αυτούς που υποφέρουν, ότι πονάει μαζί τους.
Αυτό θα έχει πολιτικό κόστος.
Διότι η ήττα του μάγκα, η απομυθοποίησή του στα μάτια εκείνων που θαυμάζουν τη μαγκιά ως αρετή, είναι να θεωρηθεί ΚΟΥΡΑΔΟΜΑΓΚΑΣ.
Όταν αυτό γίνεται, τελείωσε.”
Ο Δημήτρης Δημητράκος (1936-...) είναι Έλληνας φιλόσοφος, Ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Γεννήθηε στην Αθήνα και είναι απόφοιτος της Σχολής Οικονομικών του Λονδίνου (London School of Economics), όπου είχε μια πρώτη επαφή με τη σκέψη του Καρλ Πόπερ έχοντας παρακολουθήσει διαλέξεις και σεμινάρια του ως μεταπτυχιακός φοιτητής.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας εγκαταστάθηκε στη Γαλλία, και απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα (doctorat d’ État) πάνω στη σκέψη του Αντόνιο Γκράμσι.
Την ίδια περίοδο δίδαξε διεθνείς σχέσεις και πολιτική οικονομία στο Πανεπιστήμιο της Ρεμς, προτού διδάξει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, από το οποίο αποχώρησε το 2003.
Το έργο του εκτείνεται σε διάφορους γνωστικούς τομείς που περιλαμβάνουν την επιστημολογία, την πολιτική φιλοσοφία, τον μαρξισμό, τον φιλελευθερισμό, τις θεωρίες δημοκρατίας και ελευθερίας και τη θεωρία δικαιωμάτων.
Έχει εκτενή αρθρογραφία πάνω σε τρέχοντα πολιτικά, πολιτιστικά και οικονομικά θέματα, καθώς και σε θεωρητικά θέματα που αφορούν την οικονομική θεωρία, την πολιτική επιστήμη, την πολιτική φιλοσοφία και την μεθοδολογία των κοινωνικών επιστημών.
Επίσης είναι ο ιδρυτής του ιστολογίου Ratio Vincit.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου