Η περίφημη φράση του Κωνσταντίνου Καραμανλή «Ανήκομεν εις την Δύσιν» ειπώθηκε τον Ιούνιο του 1976.
Πάντοτε με στοίχειωνε αυτό το «ανήκομεν». Κάτι με χαλούσε στο ρήμα…
40 χρόνια μετά η απορία μου λύθηκε! = Σαφώς και ανήκομεν…. καθώς για να κάνουμε το παραμικρό είμαστε υπό επιτροπεία - ΕΠΙΣΗΜΩΣ.
Άλλο, όμως, το να είσαι ιδιοκτησία κάποιου και άλλο το να το διατυμπανίζεις με καμάρι. Βέβαια ο ίδιος ο Καραμανλής το είχε πει με την έννοια της γεωστρατηγικής και πολιτισμικής συγγένειας, αλλά σε αυτό το γύρισμα της Ιστορίας φάνηκε πως επικράτησε η πιο εφιαλτική εκδοχή της φράσης.
Η εφιαλτική αυτή εκδοχή, όμως, δεν ήταν ποτέ αδικαιολόγητη ως πιθανή ερμηνεία, καθώς σπαταλήσαμε σχεδόν τον πρώτο αιώνα με ταυτίσεις και διαχωρισμούς σε κόμματα φιλο-Γαλλικά, φιλο-Ρωσικά, φιλο-Αγγλικά, με αποκορύφωση τον Εθνικό Διχασμό, ο οποίος ουσιαστικά ήταν μια ακόμη εσωτερική ρήξη για το ποιο ακριβώς ξενόφερτο μοντέλο ζωής θα μας ταίριαζε να φορέσουμε.
Αν έχεις μέσα σου αποδεχτεί ως λαός ότι είσαι ιδιοκτησία, τότε πολύ απλά έχεις εκπληρώσει το όνειρο κάθε Ισχυρού.Τότε και μόνον τότε είσαι εξανδραποδισμένος. Όταν το έχεις πιστέψει.
Ο Ελληνισμός από την άλλη ούτε στην Ανατολή ανήκει, παρά τα στοιχεία της Ανατολής που έχει εγκολπώσει στα έθιμά του εδώ και αιώνες. Και δεν θα ήθελε να ανήκει, καθώς την Ανατολή την θυμάται ως χώρο δικής του επέκτασης και ακμής κατά τα χρόνια τα Ελληνιστικά και αργότερα.
Η Ανατολή ουσιαστικά δεν είναι “in” πλέον βλέπετε, παρά το εκπληκτικό βάθος της Ιστορίας και των Πολιτισμών που γέννησε. Εκεί ανέτειλαν όλα!
Σύντομα θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια της εθνεγερσίας του ’21 και ακόμη δεν έχουμε βρει ποιοι είμαστε και που πρέπει να πάμε. Στην πραγματικότητα ως Έθνος φαίνεται πως μάλλον ετοιμαζόμαστε για τον επιθανάτιο ρόγχο παρά για κάποια απαστράπτουσα πανήγυρη.
Ευρύτερα το θέμα διχάζει ακόμα του Έλληνες. Χωριζόμαστε σε Ευρωπαϊστές, ΦιλοΑμερικανούς, ΦιλοΡώσους ακόμα και συνειδητά ΦιλοΓερμανούς και φαίνεται να ξεχνάμε πως Εξωτερική Πολιτική με ταυτίσεις δεν γίνεται, διότι οι ταυτίσεις καταλήγουν να είναι ισχυρότερες από το Εθνικό συμφέρον. Άλλο οι συμμαχίες και οι Συνασπισμοί και άλλο οι ταυτίσεις. Άλλο το Συνασπίζομαι και το Μετέχω και άλλο πράγμα το Ανήκω….
Ο Ελληνικός Κόσμος παρακμάζει εδώ και αιώνες, αλλά αρνείται να πεθάνει.
Είναι αναποφάσιστος βλέπετε…
Και μέσα στην παρακμή του ψάχνει για ταυτίσεις!!!
Διότι για να ζήσεις ελεύθερος πρέπει να πονέσεις και οι ταυτίσεις είναι πολύ γλυκές οι άτιμες: Σε γλιτώνουν από την φασαρία να ψάχνεις το δικό σου βηματισμό.
Αλλά και το να χαθείς είναι άσχημο και ‘εκεί κολλάει το πράγμα’ και δεν αποφασίζουμε να αφομοιωθούμε μια και καλή, να ησυχάσουμε και εμείς και όλοι οι γύρω που μας βλέπουν μια να πανηγυρίζουμε και μια να καταστρεφόμαστε. Σαν Έθνος Απέθαντο και όχι απλώς Ανάδελφο περιφερόμαστε στα διεθνή Fora ως αναποφάσιστοι αυτόχειρες.
Είναι τεράστιο το βάρος της Κληρονομιάς μας – τόσο μεγάλο που έκανε λακκούβα στο λεκανοπέδιο της Αττικής και βάρυνε αφόρητα πάνω μας.
Η μεγάλη αλήθεια, όμως, είναι ότι η Ελλάς ως έννοια είναι το πραγματικό Πολιτισμικό Κέντρο του Δυτικού Κόσμου. Φύσει και θέσει.
Και αυτό βαραίνει στους ώμους μας τόσο πολύ που καταλήξαμε οσφυοκάμπτες και ανόητοι μιμητές κάθε εισαγόμενης προχειρότητας.
Η Ελλάς – αν είναι κάποιος να χρησιμοποιήσει σώνει και καλά αυτό το αμφιλεγόμενο ρήμα - ανήκει τελικά περισσότερο «εις την Φύσιν» την πανέμορφη που την κατακλύζει, καθώς αυτή την ομορφιά πρέσβευε επί αιώνες στο κάτω - κάτω της γραφής.
Η δε Δύση ανήκει περισσότερο στην Ελλάδα παρά η Ελλάδα στη Δύση.
Η Δύση έχει το μεγαλύτερο χρέος της Ανθρώπινης Ιστορίας απέναντι στον Ελληνισμό και είμαστε πολύ τυχεροί που δεν θέλησε να το ξεπληρώσει ακόμα, γιατί στα χάλια που έχουμε φτάσει απλά θα μας κατέστρεφε - όπως το να κάνεις δώρο σε έναν αλκοολικό κουπόνι ελευθέρας σε κάβα.
Σε αυτή τη χρονική στιγμή είμαστε απλά οι ανάξιοι κληρονόμοι και τίποτε παραπάνω, και ως τέτοιους μας αντιμετωπίζουνε Διεθνώς, και καλό είναι να μην τρέφουμε αυταπάτες.
Καμία ταύτιση, λοιπόν, με κανένα στρατόπεδο και καμία ομαδοποίηση δεν θα μας σώσει ως χώρα και ως κοινωνία. Κανένα ιδεολόγημα, καμία μόδα.
Η σωτηρία μας, ΑΝ είναι να εντοπιστεί κάπου, μάλλον θα βρίσκεται στην Ελεύθερη σκέψη, στην Αγάπη και το Σεβασμό για τον τόπο μας και το συνάνθρωπο ΑΛΛΑ και στη βαθιά επίγνωση του ποιοι είμαστε και ποιοι οφείλουμε να γίνουμε. Η Σωτηρία μας βρίσκεται κρυμμένη στις ΑΞΙΕΣ που χάσαμε.
Ανασκάπτουμε στους ιερούς μας τόπους τα αρχαία μάρμαρα αυτά για τα οποία ο καλός μας φίλος ο Μακρυγιάννης είχε πει το περίφημο «να τα βόλια, μην αγγίξετε τις κολώνες», ΑΛΛΑ τον πραγματικό θησαυρό των ανασκαφών ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ να τον δούμε: Τον θησαυρό των Αξιών που έκανε τους παλιούς να πετύχουν τόσα και τόσα σημαντικά.
Αιώνες μετά ο Ελληνισμός βυθίστηκε σε βαθύ σκοτάδι εκείνη τη νύχτα της 29ης Μαΐου 1453 με καθαρά ΔΙΚΗ του ΕΥΘΥΝΗ και ακόμα δεν έχει συνέλθει.
Οι Βυζαντινοί Έλληνες ήταν πιο αποφασιστικοί από εμάς. Αυτοκτόνησαν επιτυχώς (τους πήρε άλλωστε πάνω από 200 χρόνια για να το καταφέρουν) - εμάς από την άλλη μας έπιασε ένα κάτι τις να αναστηθούμε και 2 αιώνες τώρα παλεύουμε για το αυτονόητο: Να καθορίσουμε το γιατί είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα…..
Αυτό είναι το πραγματικό μας χρέος και όχι τα δισεκατομμύρια που φαινομενικά χρωστάμε.
Το πραγματικό μας χρέος είναι ΤΟ ΠΟΙΟΙ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ, διότι κατά βάση: Χρωστάμε τα πάντα στους εαυτούς μας.
Πάντοτε με στοίχειωνε αυτό το «ανήκομεν». Κάτι με χαλούσε στο ρήμα…
40 χρόνια μετά η απορία μου λύθηκε! = Σαφώς και ανήκομεν…. καθώς για να κάνουμε το παραμικρό είμαστε υπό επιτροπεία - ΕΠΙΣΗΜΩΣ.
Άλλο, όμως, το να είσαι ιδιοκτησία κάποιου και άλλο το να το διατυμπανίζεις με καμάρι. Βέβαια ο ίδιος ο Καραμανλής το είχε πει με την έννοια της γεωστρατηγικής και πολιτισμικής συγγένειας, αλλά σε αυτό το γύρισμα της Ιστορίας φάνηκε πως επικράτησε η πιο εφιαλτική εκδοχή της φράσης.
Η εφιαλτική αυτή εκδοχή, όμως, δεν ήταν ποτέ αδικαιολόγητη ως πιθανή ερμηνεία, καθώς σπαταλήσαμε σχεδόν τον πρώτο αιώνα με ταυτίσεις και διαχωρισμούς σε κόμματα φιλο-Γαλλικά, φιλο-Ρωσικά, φιλο-Αγγλικά, με αποκορύφωση τον Εθνικό Διχασμό, ο οποίος ουσιαστικά ήταν μια ακόμη εσωτερική ρήξη για το ποιο ακριβώς ξενόφερτο μοντέλο ζωής θα μας ταίριαζε να φορέσουμε.
Αν έχεις μέσα σου αποδεχτεί ως λαός ότι είσαι ιδιοκτησία, τότε πολύ απλά έχεις εκπληρώσει το όνειρο κάθε Ισχυρού.Τότε και μόνον τότε είσαι εξανδραποδισμένος. Όταν το έχεις πιστέψει.
Ο Ελληνισμός από την άλλη ούτε στην Ανατολή ανήκει, παρά τα στοιχεία της Ανατολής που έχει εγκολπώσει στα έθιμά του εδώ και αιώνες. Και δεν θα ήθελε να ανήκει, καθώς την Ανατολή την θυμάται ως χώρο δικής του επέκτασης και ακμής κατά τα χρόνια τα Ελληνιστικά και αργότερα.
Η Ανατολή ουσιαστικά δεν είναι “in” πλέον βλέπετε, παρά το εκπληκτικό βάθος της Ιστορίας και των Πολιτισμών που γέννησε. Εκεί ανέτειλαν όλα!
Σύντομα θα γιορτάσουμε τα 200 χρόνια της εθνεγερσίας του ’21 και ακόμη δεν έχουμε βρει ποιοι είμαστε και που πρέπει να πάμε. Στην πραγματικότητα ως Έθνος φαίνεται πως μάλλον ετοιμαζόμαστε για τον επιθανάτιο ρόγχο παρά για κάποια απαστράπτουσα πανήγυρη.
Ευρύτερα το θέμα διχάζει ακόμα του Έλληνες. Χωριζόμαστε σε Ευρωπαϊστές, ΦιλοΑμερικανούς, ΦιλοΡώσους ακόμα και συνειδητά ΦιλοΓερμανούς και φαίνεται να ξεχνάμε πως Εξωτερική Πολιτική με ταυτίσεις δεν γίνεται, διότι οι ταυτίσεις καταλήγουν να είναι ισχυρότερες από το Εθνικό συμφέρον. Άλλο οι συμμαχίες και οι Συνασπισμοί και άλλο οι ταυτίσεις. Άλλο το Συνασπίζομαι και το Μετέχω και άλλο πράγμα το Ανήκω….
Ο Ελληνικός Κόσμος παρακμάζει εδώ και αιώνες, αλλά αρνείται να πεθάνει.
Είναι αναποφάσιστος βλέπετε…
Και μέσα στην παρακμή του ψάχνει για ταυτίσεις!!!
Διότι για να ζήσεις ελεύθερος πρέπει να πονέσεις και οι ταυτίσεις είναι πολύ γλυκές οι άτιμες: Σε γλιτώνουν από την φασαρία να ψάχνεις το δικό σου βηματισμό.
Αλλά και το να χαθείς είναι άσχημο και ‘εκεί κολλάει το πράγμα’ και δεν αποφασίζουμε να αφομοιωθούμε μια και καλή, να ησυχάσουμε και εμείς και όλοι οι γύρω που μας βλέπουν μια να πανηγυρίζουμε και μια να καταστρεφόμαστε. Σαν Έθνος Απέθαντο και όχι απλώς Ανάδελφο περιφερόμαστε στα διεθνή Fora ως αναποφάσιστοι αυτόχειρες.
Είναι τεράστιο το βάρος της Κληρονομιάς μας – τόσο μεγάλο που έκανε λακκούβα στο λεκανοπέδιο της Αττικής και βάρυνε αφόρητα πάνω μας.
Η μεγάλη αλήθεια, όμως, είναι ότι η Ελλάς ως έννοια είναι το πραγματικό Πολιτισμικό Κέντρο του Δυτικού Κόσμου. Φύσει και θέσει.
Και αυτό βαραίνει στους ώμους μας τόσο πολύ που καταλήξαμε οσφυοκάμπτες και ανόητοι μιμητές κάθε εισαγόμενης προχειρότητας.
Η Ελλάς – αν είναι κάποιος να χρησιμοποιήσει σώνει και καλά αυτό το αμφιλεγόμενο ρήμα - ανήκει τελικά περισσότερο «εις την Φύσιν» την πανέμορφη που την κατακλύζει, καθώς αυτή την ομορφιά πρέσβευε επί αιώνες στο κάτω - κάτω της γραφής.
Η δε Δύση ανήκει περισσότερο στην Ελλάδα παρά η Ελλάδα στη Δύση.
Η Δύση έχει το μεγαλύτερο χρέος της Ανθρώπινης Ιστορίας απέναντι στον Ελληνισμό και είμαστε πολύ τυχεροί που δεν θέλησε να το ξεπληρώσει ακόμα, γιατί στα χάλια που έχουμε φτάσει απλά θα μας κατέστρεφε - όπως το να κάνεις δώρο σε έναν αλκοολικό κουπόνι ελευθέρας σε κάβα.
Σε αυτή τη χρονική στιγμή είμαστε απλά οι ανάξιοι κληρονόμοι και τίποτε παραπάνω, και ως τέτοιους μας αντιμετωπίζουνε Διεθνώς, και καλό είναι να μην τρέφουμε αυταπάτες.
Καμία ταύτιση, λοιπόν, με κανένα στρατόπεδο και καμία ομαδοποίηση δεν θα μας σώσει ως χώρα και ως κοινωνία. Κανένα ιδεολόγημα, καμία μόδα.
Η σωτηρία μας, ΑΝ είναι να εντοπιστεί κάπου, μάλλον θα βρίσκεται στην Ελεύθερη σκέψη, στην Αγάπη και το Σεβασμό για τον τόπο μας και το συνάνθρωπο ΑΛΛΑ και στη βαθιά επίγνωση του ποιοι είμαστε και ποιοι οφείλουμε να γίνουμε. Η Σωτηρία μας βρίσκεται κρυμμένη στις ΑΞΙΕΣ που χάσαμε.
Ανασκάπτουμε στους ιερούς μας τόπους τα αρχαία μάρμαρα αυτά για τα οποία ο καλός μας φίλος ο Μακρυγιάννης είχε πει το περίφημο «να τα βόλια, μην αγγίξετε τις κολώνες», ΑΛΛΑ τον πραγματικό θησαυρό των ανασκαφών ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ να τον δούμε: Τον θησαυρό των Αξιών που έκανε τους παλιούς να πετύχουν τόσα και τόσα σημαντικά.
Αιώνες μετά ο Ελληνισμός βυθίστηκε σε βαθύ σκοτάδι εκείνη τη νύχτα της 29ης Μαΐου 1453 με καθαρά ΔΙΚΗ του ΕΥΘΥΝΗ και ακόμα δεν έχει συνέλθει.
Οι Βυζαντινοί Έλληνες ήταν πιο αποφασιστικοί από εμάς. Αυτοκτόνησαν επιτυχώς (τους πήρε άλλωστε πάνω από 200 χρόνια για να το καταφέρουν) - εμάς από την άλλη μας έπιασε ένα κάτι τις να αναστηθούμε και 2 αιώνες τώρα παλεύουμε για το αυτονόητο: Να καθορίσουμε το γιατί είμαστε ακόμα ζωντανοί, στη σκηνή, σαν ροκ συγκρότημα…..
Αυτό είναι το πραγματικό μας χρέος και όχι τα δισεκατομμύρια που φαινομενικά χρωστάμε.
Το πραγματικό μας χρέος είναι ΤΟ ΠΟΙΟΙ ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ, διότι κατά βάση: Χρωστάμε τα πάντα στους εαυτούς μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου