ΑΓΡΙΕΛΑΙΟ ΕΝΑ ΦΥΣΙΚΟ ΕΛΙΞΗΡΙΟ!

"Αν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι και ένα καράβι. Που σημαίνει, με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις"... Οδυσσέας Ελύτης.



Η Αγριελιά είναι "ταξίδι"... θα ματώσεις κυριολεκτικά, θα κοπιάσεις πολύ και θα πρέπει να έχεις πειθαρχία στα βήματα που θα κάνεις αν θέλεις να δαμάσεις το αρχαιότερο δέντρο στην άγρια μορφή του. 

Και είναι κοινά αποδεκτό πλέον στον επιστημονικό τομέα πως η γενετική επιλογή φυσικών πληθυσμών αγριελιάς, που απαντούν και αυτοφύονται στα δάση της χώρας, μπορεί να δώσουν ένα άριστο φαρμακευτικό προϊόν, το αγριέλαιο. 

Το εκλεκτότερο λάδι όλων των εποχών. Λίγο περισσότερο δύσκολο έργο, η παραγωγή αγουρελαίου από αγριελιά! ...δηλαδή λάδι από άγουρη αγριελιά χωρίς να σπάσει ο πυρήνας της... Ένα λάδι που, σε όχι πολύ μακρινό μέλλον, θα πωλείται σε κάποιους προς 1000€ το κιλό!

 
- Επιστημονική Τεκμηρίωση

Η ελιά εξημερώθηκε κατά την Νεολιθική περίοδο στην ανατολική μεσόγειο, και μέχρι σήμερα έχουν εντοπιστεί πάνω από 1000 διαφορετικές ποικιλίες της. 

Η ήμερη ελιά έχει μελετηθεί σε βάθος για τις θεραπευτικές της ιδιότητες, κι έχει αναδειχτεί ως το κορυφαίο τρόφιμο με ισχυρισμούς υγείας, χαρακτηριστικό της μεσογειακής διατροφής.


Ευτυχώς, στη λεκάνη της Μεσογείου μπορούμε ακόμη να βρούμε και αγριελιές (Olea europaea oliester), για τις οποίες μόλις την τελευταία δεκαετία άρχισαν να εκπονούνται εργαστηριακές μελέτες, κι αυτό, γιατί μέχρι πρότινος ήταν ένας καρπός που δεν σύμφερε παραγωγικά και δεν εξυπηρετούσε γευσιγνωστικά τους μέσους γευστικούς κάλυκες -λόγω της πίκρας που αφήνε στην περιοχή του φάρυγγα.


Μόλις το 1988 ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα μιας έρευνας, σύμφωνα με την οποία η χλωροφύλλη που ως ουσία συναντάται αποκλειστικά στο ελαιόλαδο προάγει τον μεταβολισμό, διεγείρει την αύξηση των κυττάρων και συμβάλει στην αιμοποιήση, με αποτέλεσμα να επιταχύνεται η διαδικασία επούλωσης των τραυμάτων.


Μία άλλη ομάδα ερευνητών μελέτησε αρχικά τις επιδράσεις του ελαιολάδου από αγριελιά στα λιπίδια του πλάσματος. Τα αποτελέσματα της έρευνας δημοσιεύθηκαν στο επιστημονικό περιοδικό Agric Food Chem τον Αύγουστο του 2011.


Οι ερευνητές θέλησαν να μελετήσουν την επίδραση της παρατεταμένης πρόσληψης ελαιολάδου από αγριελιά στο λιπιδαιμικό προφίλ του ανθρώπου. 


Στα πλαίσια της έρευνας έδωσαν σε 40 υγιή άτομα ηλικίας (ηλικίας 28-32 χρονών), να καταναλώνουν ελαιόλαδο από αγριελιά για ένα μήνα και σύγκριναν τα αποτελέσματα με άτομα από την ίδια περιοχή που δεν κατανάλωναν όμως ελαιόλαδο από αγριελιά.


Τα αποτελέσματα είχαν ως εξής: στα άτομα που κατανάλωναν ελαιόλαδο από αγριελιά καταγράφηκαν σημαντικές μειώσεις στη συγκέντρωση των τριγλυκεριδίων του πλάσματος (-24,8%, Ρ <0,05), της ολικής χοληστερόλης (-12,13%, Ρ <0.05), καθώς και της κακής χοληστερόλης (LDL-C) (-24,39%, Ρ <0,05). 


Ταυτόχρονα, οι συγκεντρώσεις της καλής χοληστερόλης (HDL-C) παρουσίασαν σημαντική αύξηση (17,94%? Ρ <0.05) στα άτομα που κατανάλωναν το συγκεκριμένο λάδι σε σχέση με την ομάδα που δεν κατανάλωνε.


Επομένως σύμφωνα με τα αποτελέσματα της πιο πάνω έρευνας, φαίνεται ότι το λάδι που προέρχεται από άγριους ελαιώνες, δηλαδή τις αγριελιές, μπορεί βελτιώσει σημαντικά το προφίλ των λιπιδίων του πλάσματος σε υγιή άτομα που το καταναλώνουν.


Σε μία άλλη μελέτη που διεξήχθη κατά τις καλλιεργητικές περιόδους 2003/04, 2004/05 και 2005/06 και είχε σκοπό την αξιολόγηση των παρθένων ελαιολάδων από αγριελιές ως προς τη σύνθεσή τους σε λιπαρά οξέα, χλωροφύλλες, καροτενοειδή, τοκοφερόλες, και φαινολικές ενώσεις, καθώς και τη σχέση τους με την οξειδωτική σταθερότητα παρατηρήθηκαν εντυπωσιακά ευρήματα που αφορούσαν στα κύρια λιπαρά οξέα που βρέθηκαν και ήταν: το ελαϊκό οξύ, το παλμιτικό, το λινολενικό, το στεατικό και το παλμιτελαϊκό. 


Το ελαϊκό οξύ μάλιστα είναι το κύριο μονοακόρεστο λιπαρό οξύ, γνωστό για τις ευεργετικές του ιδιότητες στην ανθρώπινη υγεία και είχε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα στο συγκεκριμένο λάδι που κυμαίνονται από 71,1-78,4%.


Μεταξύ των φυσικών αντιοξειδωτικών που υπάρχουν στο παρθένο ελαιόλαδο από αγριελιά, είναι οι τοκοφερόλες που ξεχωρίζουν λόγω της αντιοξειδωτική τους δράσης και της σημαντικής θρεπτικής τους επίδρασης στον οργανισμό. 


Η ανάλυση της τοκοφερόλη με HPLC αποκάλυψε την παρουσία α, β, γ και δ τοκοφερολών σε όλα τα ελαιόλαδα που μελετήθηκαν. Η συνολική περιεκτικότητα σε τοκοφερόλες επηρεαζόταν σημαντικά από τον παράγοντα ποικιλία. Η α τοκοφερόλη είναι αυτή που βρίσκεται σε μεγαλύτερη συγκέντρωση. 


Όπως προτείνεται από διάφορους συγγραφείς, η κύρια τοκοφερόλη στα παρθένα ελαιόλαδα είναι η α-τοκοφερόλη. Οι ουσίες αυτές ασκούν τόσο βιταμινική δράση (Βιτ. Ε.) όσο και αντιοξειδωτική. 


Η ποσότητα των φαινολικών ενώσεων που υπάρχουν στα εξαιρετικά παρθένα ελαιόλαδα είναι ένας άλλος σημαντικός παράγοντας κατά την αξιολόγηση της ποιότητας του ελαιολάδου από αγριελιά, δεδομένου ότι οι φυσικές φαινόλες βελτιώνουν την αντίσταση στην οξείδωση και, σε ορισμένο βαθμό, είναι υπεύθυνες για την οξεία πικρή γεύση του.


Σύμφωνα λοιπόν με τα πιο πάνω, μπορούμε να πούμε ότι το παρθένο ελαιόλαδο που προέρχεται από την αγριελιά είναι εξαιρετικής θρεπτικής αξίας και θα μπορούσε στα πλαίσια μίας ισορροπημένης διατροφής να συμβάλει σε μεγάλο ποσοστό στην υγεία του ανθρώπου.


Σήμερα με νεότερες επιστημονικές έρευνες έχει ανακαλυφθεί ότι η δραστική αποτελεσματικότητα του ελαιολάδου σε ορισμένες δερματοπάθειες καθώς και σε εγκαύματα οφείλεται στην ύπαρξη της βιταμίνης Ε και της προβιταμίνης Α καθώς και στις πολυακόρεστες λιπαρές ουσίες του, ενώ τελευταία διεξάγονται λεπτομερείς μελέτες πλέον, από μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού για τους ισυχισμούς υγείας του συγκεκριμένου ελαιολάδου, καθότι αποτελεί πλέον μία από τις καλύτερες απαντήσεις όχι μόνο απέναντι στο οξειδωτικό στρες, αλλά και στην εγνωσμένη αντικαρκινική του επίδραση στην υγεία του κυττάρου.

- Θεραπευτικές Αναφορές στην αρχαιότητα

Στον Ιπποκράτειο Κώδικα συναντώνται περισσότερες από εξήντα διαφορετικές φαρμακευτικές χρήσεις του ελαιόλαδου, με κυριότατη τη χρήση κατά των δερματικών παθήσεων. 


Άλλες εφαρμογές του ελαιόλαδου που αναφέρονται από τον Ιπποκράτη ήταν στη θεραπεία των χρόνιων πυρετών, των μικρών πληγών, των διηθημάτων, όπως οι καλόγεροι και τα αποστήματα, των ερεθισμένων ούλων, καθώς και στη διατήρηση της λευκότητας των δοντιών και στο γαστρεντερικό, όπου χρησιμοποιείται ακόμα κι ως αντίδοτο σε περιπτώσεις ελαφρών δηλητηριάσεων.


Ο Πλούταρχος στα «Ηθικά» του αναφέρεται στη θεραπεία της μαστίτιδας με νερό και λάδι – «υδρέλαιο». 


Για την αρχαία θεραπευτική το εκλεκτότερο εξ όλων των ελαιόλαδων ήταν αυτό που έδινε η αγριελιά, το οποίο ήταν και λίγο σπάνιο, καθώς και το ελαιόλαδο της πρώτης συμπίεσης (ομφάκινον), που λαμβάνεται με την «απαλή» σύνθλιψη της ελιάς και χωρίς την παρεμβολή ζεστού νερού. 


Κατά τον Πλίνιο, το λάδι αυτό λαμβάνεται πρώτον πιέζοντας την ελιά όταν είναι ακόμη άσπρη (άγουρη), και δεύτερον όταν η ελιά αρχίζει να αλλάζει χρώμα χωρίς να έχει, ωστόσο, ωριμάσει. Το πρώτον ομφακικόν είναι λευκό, το δεύτερο πράσινο. Το δεύτερο κάνει καλό στα ούλα και είναι εξαίρετο για να διατηρηθούν τα δόντια λευκά.


Μαζί του φαίνετε να συμφωνεί και ο Αγάπιος Μοναχός ο Κρης μέσα από τα σημαντικά συγγράμματα του 15ου αιώνα. 


Ένα πλήθος συνταγών, μεθόδων και πρακτικών παρασκευασμάτων, όπου το λάδι της ελιάς μόνο του ή σε συνδυασμό με διάφορα ιαματικά βότανα, κατέχει ως υλικό πρωταγωνιστικό ρόλο, σώζονται σε ιατρικά κείμενα της αρχαιότητας, βυζαντινά και μεσαίωνα ιατροσόφια, σε γλαφυρά αφηγηματικά κείμενα των περιηγητών, σε λαογραφικές καταγραφές ακόμα και σε σημειωματάρια μοναχών και ασκητών του Αγίου Όρους.


Στις επιγραφές του φημισμένου Ασκληπιού της Λεβήνας, στην Κρήτη, όπου λατρευόταν η Υγιεία Σώτειρα, αναφέρεται ότι «ο θεός έδωσε μια οδηγία να τοποθετηθεί πάνω στο στρείδι το όστρακο, αφού καεί και τριφτεί για να γίνει λείο με λάδι αρωματισμένο με ρόδα και μολόχα με λάδι…». 


Στο ιερό του Ασκληπιού χρησιμοποιούσαν το έλαιον για να παρασκευάσουν ειδικές αλοιφές και πόσιμα ιάματα.


Ροφήματα, τέλος, από φύλλα και άνθη ελιάς χρησιμοποιήθηκαν ως κρύο κολλύριο για τα ερεθισμένα μάτια αλλά και για το έλκος του στομάχου.

Η χρησιμοποίηση των ελαιόκλαδων σε πολλών ειδών αρχαίες τελετουργίες (όπως εξαγνισμοί, καθαρμοί) προσδιορίζει το συμβολισμό της ελιάς ως δέντρο του καλού. 


Η έμμεση σύνδεσή του με το φως (το καιόμενον έλαιον είναι η αρχέγονη πηγή του φωτός) αντιμετωπίστηκε από τον άνθρωπο με την ιδιαιτερότητα του δέντρου που συμμετέχει στη λατρεία.


Ανακουφιστικά ελαιόλουτρα και μασάζ κατά των μυϊκών πόνων, των νευραλγιών και των σωμάτων που μόλις έχουν εξέλθει από μια μακρά περίοδο ασθένειας συνιστούνται από τους γιατρούς της αρχαιότητας αλλά και πολλούς σύγχρονους πρακτικούς γιατρούς.


Ο Ηρόδικος ο Σηλυμβριανός εφεύρε ένα σύστημα, το οποίο και ανέπτυξε αναλυτικά σε ειδικό σύγγραμμα, όπου συνιστά περπάτημα, θερμά λουτρά, άσκηση, κατάλληλη δίαιτα εναρμονισμένη με τις επαλείψεις με λάδι για την αποκατάσταση της υγείας. 


Αδύνατα και λεπτά νύχια δυναμώνουν αν βυθιστούν για 5-7 λεπτά σ χλιαρό ελαιόλαδο, ενώ η επάλειψη του προσώπου με μίγμα λεμονιού και ελαιόλαδο προλαμβάνει την εμφάνιση των ρυτίδων.


Οι «Αλείπτες» εξειδικευμένα άτομα και καλοί γνώστες της ανατομίας και την υγιεινής του σώματος περνούσαν πολλές ώρες της ημέρας τους στο προσκέφαλο ασθενών όπου προκειμένου να τους ανακουφίσουν από τους πόνους τους πρόσφεραν χλιαρό ελαιόλαδο. 


Ενώ ο Δημόκριτος όταν ρωτήθηκε πως μπορεί κάποιος να διατηρήσει το σώμα του υγιή απάντησε λακωνικά και περιεκτικά : «Με λάδι και μέλι».


Το λάδι της ελιάς αποτέλεσε και το πιο συνηθισμένο φάρμακο ακόμα και σε αρκετά σοβαρές περιπτώσεις δερματοπαθειών όπως εκείνης της λέπρας, της ψώρας και της φυματίωσης τους δέρματος. 


Αλλά και σε περίπτωση ψωρίασης του δέρματος, μια αρρώστια που μάστιζε τους πληθυσμούς των νησιών τον 18ο αιώνα καταγράφετε ένα απλό γιατροσόφι όπου χλωρά φύλλα αγριελιάς καίγονται και το ζουμί τους που τρέχει χρησιμοποιείται ως θαυματουργό φάρμακο.


Εσσαίοι θεραπευτές την εποχή του Ιησού το χρησιμοποιούσαν είτε πόσιμο, είτε αναμεμιγμένο με βότανα για τις στοχευμένες θεραπευτικές εργασίες τους.

Στην Οδύσσεια επίσης αναφέρεται ότι οι γυναίκες άλειφαν με λάδι ακόμα και του χιτώνες τους πράγμα που επιβεβαιώνει και Πλούταρχος στο έργο του (Βίος του Αλεξάνδρου). 


Στην συνήθεια της επάλειψης των ρούχων με ελαιόλαδο αναφέρεται και ο Ιπποκράτης στο έργο του «Περί Διαίτης Υγιεινής».


Ως επιμύθιο να αναφερθεί η μυστικιστική χρήση του αγριελαίου από φημισμένα εσωτερικά τάγματα (απόκρυφοι χριστιανοί, ναίτες, ροδόσταυροι, εσσαίοι, κλπ), ως η πλέον διαδεδομένη (μαζί με το νερό και το μέλι) βάση για την παρασκευή θεραπευτικών ελιξηρίων που μπορούσαν να δώσουν στο σώμα ζωή: νου, πνεύμα και συναίσθημα, σε περιβάλλον απόλυτης ισορροπίας...

ΠΗΓΗ