Ο Φράνσις Άλμπερτ Σινάτρα, όπως ήταν ολόκληρο το όνομα του, γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1915 στο Χομπόκεν από γονείς Ιταλούς μετανάστες και πέθανε το 1998 στο Λος Άντζελες. Συχνά χαρακτηρίζεται ως ο σπουδαιότερος Αμερικάνος τραγουδιστής του 20ού αιώνα. Το μουσικό έργο του είναι ογκώδες, με περισσότερες από 1400 ηχογραφήσεις.
Ως ηθοποιός απέσπασε Οσκαρ β' ανδρικού ρόλου για την ταινία «Οσο υπάρχουν Άνθρωποι», (From Here to Eternity, 1953), ενώ ήταν υποψήφιος για το βραβείο καλύτερου α' ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στο δραματικό έργο «Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι», (The Man with the Golden Arm, 1955).
Παρά την απουσία μουσικής παιδείας, κατάφερε γρήγορα να προκαλέσει την προσοχή του τρομπετίστα Χάρι Τζέιμς, ο οποίος τον προσέλαβε ως τραγουδιστή στην ορχήστρα του το 1939.
Ακολούθησε η τριετής συνεργασία του με τον Τόμι Ντόρσεϊ, στη διάρκεια της οποίας η δημοφιλία του στο νεανικό ακροατήριο έφτασε σε πρωτόγνωρα επίπεδα, συγκρινόμενη μόνο με την αντίστοιχη αποδοχή που είχε πριν τον Σινάτρα ο Μπένι Γκούντμαν.
Από τα τέλη του 1942 ακολούθησε ατομική καριέρα και εξελίχθηκε σύντομα σε φαινόμενο της αμερικανικής κουλτούρας και ίνδαλμα για τις υπερενθουσιώδεις νεαρές θαυμάστριές του που έμειναν γνωστές στην ιστορία ως bobby soxers.
Την ίδια περίπου περίοδο, του αποδόθηκαν τα παρωνύμια Frankieboy, The Sultan of Swoon [Σουλτάνος του συναισθήματος], και το δημοφιλέστερο The V
Στα τέλη του 1944 ξεκίνησε να ηχογραφεί με μεγάλη συχνότητα για τη δισκογραφική εταιρεία Columbia, σε συνεργασία με τον ενορχηστρωτή Άξελ Στόρνταλ (Axel Stordahl), ο οποίος καθόρισε τον ήχο εκείνων των ηχογραφήσεων.
Το 1952, ενδεικτικό της παρακμής της καριέρας του υπήρξε το γεγονός πως δεν διέθετε κανένα δισκογραφικό ή κινηματογραφικό συμβόλαιο ούτε καλλιτεχνικό πράκτορα.
Τη δεκαετία του '50 σημειώθηκε μια στροφή στον ήχο του, δίνοντας έμφαση περισσότερο στο είδος του σουίνγκ και λιγότερο στις μπαλάντες των προηγούμενων ετών.
Στη διάρκεια μιας πολυετούς καριέρας, από τα τέλη της δεκαετίας του 1930 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '90, υπήρξε ένας από τους πιο αγαπητούς εκτελεστές στους κύκλους της βιομηχανίας διασκέδασης.
Συχνά χαρακτηρίζεται ως ο σπουδαιότερος Αμερικανός τραγουδιστής του 20ού αιώνα, αλλά και συμβολική μορφή της αμερικανικήςουλτούρας.
Το μουσικό έργο του είναι ογκώδες, με περισσότερες από 1400 ηχογραφήσεις. Τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας από τον Ρόναλντ Ρίγκαν το 1985 και με το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου το 1997, ενώ του απονεμήθηκαν συνολικά έντεκα βραβεία Γκράμι, μεταξύ αυτών και το βραβείο για τη συνολική προσφορά του.
Ως ηθοποιός απέσπασε το βραβείο Όσκαρ β' ανδρικού ρόλου για την ταινία Όσο υπάρχουν άνθρωποι (From Here to Eternity, 1953), ενώ ήταν υποψήφιος για το βραβείο καλύτερου α' ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στο δραματικό έργο Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι (The Man with the Golden Arm, 1955).
Η έντονη και περιπετειώδης προσωπική ζωή του τοποθετήθηκε συχνά στο προσκήνιο, ειδικότερα η διασύνδεσή του με προσωπικότητες της μαφίας και του οργανωμένου εγκλήματος
Το 1953 υπέγραψε συμβόλαιο με την Capitol Records και οι ηχογραφήσεις του εκείνης της εποχής συγκαταλέγονται στις κορυφαίες δημιουργίες του.
Το άλμπουμ Come Dance with Me! (1959) τού εξασφάλισε το πρώτο του βραβείο Γκράμι. Σημαντικές θεωρούνται οι συνεργασίες του με ορισμένους από τους σπουδαιότερους ενορχηστρωτές, όπως ο Νέλσον Ριντλ, ο Γκόρντον Τζένκινς και ο Μπίλι Μέι.
Το 1960, ο Φρανκ Σινάτρα, ο Πίτερ Λόφορντ, ο Ντιν Μάρτιν, ο Σάμι Ντέιβις τζούνιορ και ο Τζόι Μπίσοπ πραγματοποίησαν κοινή εμφάνιση στο περίφημο ξενοδοχείο Σαντς του Λας Βέγκας.
Το 1960, ο Φρανκ Σινάτρα, ο Πίτερ Λόφορντ, ο Ντιν Μάρτιν, ο Σάμι Ντέιβις τζούνιορ και ο Τζόι Μπίσοπ πραγματοποίησαν κοινή εμφάνιση στο περίφημο ξενοδοχείο Σαντς του Λας Βέγκας.
Η κοινή εμφάνιση των ιερών τεράτων της αμερικανικής "σόου μπίζνες" πραγματοποιήθηκε με αφορμή το κλείσιμο του ξενοδοχείου και οι θαυμαστές του "ρατ πακ", όπως ήταν γνωστοί, συνέρρευσαν από όλα τα σημεία του κόσμου για να τους ακούσουν.
Tην ίδια χρονιά, ο Σινάτρα ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία Reprise Records στην οποία, μέχρι το 1962, ηχογραφούσε παράλληλα με την Capitol. Στη διάρκεια της δεκαετίας του '60, ηχογράφησε με μεγάλη συχνότητα, ολοκληρώνοντας άνισες κυκλοφορίες, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η συνεργασία του με τον Αντόνιο Κάρλος Ζομπίμ στο Francis Albert Sinatra and Antonio Carlos Jobim (1967) και το September of My Years (1965). Στις μεγαλύτερες επιτυχίες του ανήκουν ακόμα τα τραγούδια Strangers in the Night (1966), That’s Life(1967) και My Way (1969).
Ως ηθοποιός εμφανίστηκε σε 58 ταινίες, τόσο σε μιούζικαλ όσο και σε καθαρά ερμηνευτικούς ρόλους χωρίς να τραγουδά. Κατά τη δεκαετία του '50 και του '60 υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής πρωταγωνιστής και εν γένει ένας από τους λίγους που κατάφεραν να γίνουν εξίσου επιτυχημένοι στον κινηματογράφο και το τραγούδι.
Tην ίδια χρονιά, ο Σινάτρα ίδρυσε τη δισκογραφική εταιρεία Reprise Records στην οποία, μέχρι το 1962, ηχογραφούσε παράλληλα με την Capitol. Στη διάρκεια της δεκαετίας του '60, ηχογράφησε με μεγάλη συχνότητα, ολοκληρώνοντας άνισες κυκλοφορίες, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζει η συνεργασία του με τον Αντόνιο Κάρλος Ζομπίμ στο Francis Albert Sinatra and Antonio Carlos Jobim (1967) και το September of My Years (1965). Στις μεγαλύτερες επιτυχίες του ανήκουν ακόμα τα τραγούδια Strangers in the Night (1966), That’s Life(1967) και My Way (1969).
Ως ηθοποιός εμφανίστηκε σε 58 ταινίες, τόσο σε μιούζικαλ όσο και σε καθαρά ερμηνευτικούς ρόλους χωρίς να τραγουδά. Κατά τη δεκαετία του '50 και του '60 υπήρξε ιδιαίτερα δημοφιλής πρωταγωνιστής και εν γένει ένας από τους λίγους που κατάφεραν να γίνουν εξίσου επιτυχημένοι στον κινηματογράφο και το τραγούδι.
Ξεχωρίζουν τα μιούζικαλ με συμπρωταγωνιστή τον Τζιν Κέλι, ειδικότερα το Τρία κορίτσια και τρεις ναύτες (On the Town, 1949), η ερμηνεία του στην ταινία Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι (The Man with the Golden Arm, 1955) για την οποία ήταν υποψήφιος για το βραβείο Όσκαρ α' ανδρικού ρόλου, το Μάγκες και κούκλες (Guys And Dolls, 1955) στο πλευρό του Μάρλον Μπράντο, καθώς και το πολιτικό θρίλερ Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας (The Manchurian Candidate, 1962).
Ο Σινάτρα ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τα μουσικά δρώμενα το 1971, σε μια εποχή που η γενιά του Γούντστοκ κυριαρχούσε στη μουσική βιομηχανία.
Ο Σινάτρα ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τα μουσικά δρώμενα το 1971, σε μια εποχή που η γενιά του Γούντστοκ κυριαρχούσε στη μουσική βιομηχανία.
Δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε με νέες ηχογραφήσεις και η ύστερη περίοδος της καριέρας του χαρακτηρίστηκε γενικά από προσεκτικές επιλογές και λιγοστές κυκλοφορίες, με σημαντικότερες αυτές των δίσκων Trilogy (1980), She Shot Me Down (1981) και L.A. Is My Lady (1984).
Οι τελευταίοι δίσκοι που ηχογράφησε ήταν τα Duets (1993) και Duets II (1994), μετά από δεκαετή απουσία. Η τελευταία συναυλία του πραγματοποιήθηκε το 1995.
Είχε τρία παιδιά από την πρώτη του σύζυγο, Νάνσι Μπαρμπάτο. Έκανε τρεις επιπλέον γάμους με την Άβα Γκάρντνερ (1951-7), τη Μία Φάροου (1966-8) και τη Μπάρμπαρα Μαρξ (από το 1976 μέχρι το θάνατό του).
Είχε τρία παιδιά από την πρώτη του σύζυγο, Νάνσι Μπαρμπάτο. Έκανε τρεις επιπλέον γάμους με την Άβα Γκάρντνερ (1951-7), τη Μία Φάροου (1966-8) και τη Μπάρμπαρα Μαρξ (από το 1976 μέχρι το θάνατό του).
Ο γάμος του με τη Μία Φάροου ήταν τόσο ξαφνικός που δεν μπόρεσε να παραστεί κανείς. Ούτε καν τα παιδιά και οι στενοί τους φίλοι. Οι δημοσιογράφοι αναστατώθηκαν. Έμαθαν την είδηση από τα ραδιόφωνα και ξεκίνησαν αμέσως για το Λας Βέγκας, αλλά η απεργία πέντε αεροπορικών εταιριών τούς καθήλωσε στα αεροδρόμια.
Όταν, τελικά, έφθασαν, έμαθαν ότι οι νεόνυμφοι είχαν φύγει με το ιδιωτικό αεροπλάνο του Σινάτρα. Οι μοναδικές μαρτυρίες από το αστραπιαίο γεγονός είναι οι φωτογραφίες που τράβηξε η πολιτεία του Λας Βέγκας ύστερα από τον γάμο, στην κοπή της γαμήλιας τούρτας, παρουσία του ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου Σαντς.
Ο Φρανκ Σινάτρα πέθανε στο Λος Άντζελες, τον Μάιο του 1998, μετά από παρατεταμένη περίοδο προβλημάτων υγείας.
Ο Φρανκ Σινάτρα πέθανε στο Λος Άντζελες, τον Μάιο του 1998, μετά από παρατεταμένη περίοδο προβλημάτων υγείας.
Ήταν ο Φρανκ Σινάτρα μέλος της Μαφίας; Το ερώτημα ακόμα απασχολεί [εικόνες]
Είναι γνωστή η ιστορία που ακολουθούσε τον Σινάτρα σύμφωνα με την οποία ο γνωστός Αμερικανός τραγουδιστής αντιπρότεινε σε δημοσιογράφους που του πρόσφεραν 16 χιλιάδες δολάρια για μια φωτογραφία του με την Άβα Γκάρτνερ, να του δώσουν 32 χιλιάδες με την προϋπόθεση ότι θα τον αφήσουν να σπάσει επίσης το χέρι και το πόδι ενός δημοσιογράφου.
(ο Φράνκ Σινάτρα και Η Άβα Γκάρντνερ)
Είναι γνωστή η ιστορία που ακολουθούσε τον Σινάτρα σύμφωνα με την οποία ο γνωστός Αμερικανός τραγουδιστής αντιπρότεινε σε δημοσιογράφους που του πρόσφεραν 16 χιλιάδες δολάρια για μια φωτογραφία του με την Άβα Γκάρτνερ, να του δώσουν 32 χιλιάδες με την προϋπόθεση ότι θα τον αφήσουν να σπάσει επίσης το χέρι και το πόδι ενός δημοσιογράφου.
(ο Φράνκ Σινάτρα και Η Άβα Γκάρντνερ)
Για κάποιον λόγο, που ίσως έχει να κάνει και με την επιβλητική εμφάνιση και το διαπεραστικό βλέμμα του, ο Σινάτρα συνοδευόταν πάντα από την φήμη του «κακού παιδιού».
Οι επαφές του με την μαφία, οι αντιρατσιστικές του απόψεις και η στενή του σχέση με τους Κένεντι τον έκαναν σύντομα στόχο για τους συντηρητικούς κύκλους της αμερικάνικης πολιτικής σκηνής.
(ο Φράνκ Σινάτρα και ο Τζον Κέννεντυ)
Ήδη από την δεκαετία του '40, το FBI «άνοιξε φάκελο» για τον Σινάτρα με τις πληροφορίες να μιλούν για ογκώδη καταχώρηση στοιχείων που φτάνουν και τις 2000 σελίδες.
Το 2000, εκδόθηκε το βιβλίο «Κόρη του Πατέρα μου», της κόρης του Σινάτρα, Τίνα. Η Τίνα αποκαλύπτει τις διασυνδέσεις του πατέρα της με τη μαφία και τον ρόλο του στην πολιτική διαδρομή του Τζον Κένεντι προς τον Λευκό Οίκο.
Όπως γράφει η ίδια, οι Κένεντι γνώριζαν ότι ο Σινάτρα διατηρούσε επαφές με τον μαφιόζο Σαμ Τζιανκάνα. Ο πατέρας του Κένεντι, Τζόσεφ, που οργάνωνε την προεκλογική του καμπάνια, θεωρούσε απαραίτητη την ψήφο των συνδικάτων για την εκλογή του γιου του.
(οι κόρες του Σινάτρα, δεξιά η Τίνα)
Δεν ήταν η πρώτη φορά που μια τέτοια πληροφορία έβλεπε το φως της δημοσιότητας και αφορούσε τον Σινάτρα. Υπήρχε άλλωστε από τα πρώτα κιόλας βήματα του Σινάτρα, η φήμη ότι το συμβόλαιο του με τον Τόμυ Ντόρσευ «έσπασε» κάτω από την απειλή της κάνης ενός όπλου που κρατούσε φίλος του από το οργανωμένο έγκλημα.
Το 1966 μάλιστα ο Γκέι Ταλίζ γράφει στο Εσκουάιρ άρθρο στο οποίο παρομοιάζει τον Σινάτρα με Il Padrone, τον αρχηγό δηλαδή της ιταλικής μαφίας, στα πρότυπα και της γνωστής ταινίας «Νονός».
(ο Σινάτρα με τον Τόμυ Ντόρσευ)
Άλλωστε, πολλοί πιστεύουν ότι στον Σινάτρα ήταν βασισμένος ο χαρακτήρας «Τζόνι Φοντέιν» στο βιβλίο του Μάριο Πούτζο, που έγινε αργότερα η ταινία «Νονός» απ’ τον Φράνσις Φορντ Κόπολα.
Δεν είχε ακόμη άλλωστε διευκρινιστεί το πως έλαβε τον ρόλο στο «Όσο υπάρχουν άνθρωποι» (From here to Eternity), με κάποιους να υποστηρίζουν ότι τον πήρε εκβιαστικά λόγω της σχέσης του με την μαφία.
(ο Σινάτρα στην ταινία «όσο υπάρχουν άνθρωποι)
Από πολύ νωρίς ο Σινάτρα είχε δείξει δείγματα των προβλημάτων που θα αντιμετώπιζε με την έννομη τάξη. Ήταν 25 Νοεμβρίου 1938 όταν ο άσημος τότε Φρανκ θα συλληφθεί και θα οδηγηθεί με την κατηγορία της σεξουαλικής επίθεσης στις φυλακές.
Λίγο αργότερα θα αφαιθεί ελεύθερος καθώς αποδείχθηκε συναινετική η σεξουαλική επαφή. Θα του αποδοθεί όμως το αδίκημα της μοιχείας, καθώς η γυναικά ήταν παντρεμένη.
(ο Σινάτρα συλλαμβάνεται)
Ο Φρανκ Σινάτρα όμως δεν ήταν άπλα ένας εγκληματικός χαρακτήρας. Διεκδικούσε και πετύχαινε να είναι το κέντρο της προσοχής. Να εμπνέει και να λαμβάνει τον απαραίτητο σεβασμό.
Λάτρευε τα πολυτελή πράγματα, το ωραίο ντύσιμο και το προσεγμένο στυλ. Κατείχε μια υψηλή θέση στην κοινωνία, το έδειχνε και ήθελε να την διατηρήσει.
Τι κι αν η μελωδική φωνή του και τα ζεστά γαλάζια μάτια του έδειχναν ότι υπάρχει μια εύθραυστη καρδιά σε αυτον τον άνδρα που με τόση πειστικότητα τραγούδησε το «Polka Dots» ή το «Moonbeams», η αλήθεια είναι ότι με τον Σινάτρα ίσχυε το εξής αξίωμα: ή «με τον δικό του τρόπο» ή με «κανέναν τρόπο» («My Way» ή «No way»), για να χρησιμοποιήσουμε και τον τίτλο του γνωστού του τραγουδιού.
Ο Σινάτρα είχε κληρονομήσει από την μητέρα του αυτό το στυλ , μια κοινωνική γυναικά που της άρεσε να βρίσκεται στο επίκεντρο και να διεκδικεί ολοένα και καλύτερο κοινωνικό στάτους για αυτήν και την οικογένεια της.
Και έτσι, πολλές φορές έβρισκε τον εαυτό της να εξυπηρετεί κάποιον ή να ανταλλάσσει κάποια χάρη. Ο Σινάτρα υπήρξε επίσης εξαιρετικά γενναιόδωρος με τους δικούς του ανθρώπους. Ήταν γνωστός άλλωστε για τα ακριβά δώρα που έκανε, όπως ήταν γενικώς γνωστός για το ακριβό του γούστο.
Από την άλλη όμως ήταν εξίσου γνωστός και ως ένας αψύς άνθρωπος που δεν δίσταζε να συγκρουστεί και να εκφραστεί κυνικά και ωμά όταν διαφωνούσε η δεν του άρεσε κάτι.
Πολλές οι στιγμές θυμού του είτε με δημοσιογράφους είτε με συνεργάτες που ανησύχησαν τους εμπλεκόμενους και τροφοδότησαν τα κουτσομπολιά της εποχής. Πασίγνωστη για παράδειγμα η διένεξη του με τον δημοσιογράφο Λη Μόρτιμερ.
(η φωτογραφία που «έκαψε» τον Σινάτρα για τις σχέσεις του με την Μαφία)
Ο Φράνσις Άλμπερτ Σινάτρα, όπως ήταν ολόκληρο το όνομα του, γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1915 στο Χομπόκεν από γονείς Ιταλούς μετανάστες και πέθανε το 1998 στο Λος Άντζελες.
Συχνά χαρακτηρίζεται ως ο σπουδαιότερος Αμερικάνος τραγουδιστής του 20ού αιώνα. Το μουσικό έργο του είναι ογκώδες, με περισσότερες από 1400 ηχογραφήσεις.
Ως ηθοποιός απέσπασε Οσκαρ β' ανδρικού ρόλου για την ταινία «Οσο υπάρχουν Άνθρωποι», (From Here to Eternity, 1953), ενώ ήταν υποψήφιος για το βραβείο καλύτερου α' ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στο δραματικό έργο «Ο άνθρωπος με το χρυσό χέρι», (The Man with the Golden Arm, 1955).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου