Η παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας είχε όλες τις κοινοτυπίες που επιφυλάσσει αυτή η μέρα κάθε χρόνο σε αυτή τη χώρα, ίσως και σε αυτό τον πλανήτη. Κοινοτυπίες και -copy paste από πέρυσι- δηλώσεις, που υπενθυμίζουν ότι τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου η ισότιμη θέση της γυναίκας, αμφισβητείται.
Ωραίες οι εκδηλώσεις έκφρασης ευγνωμοσύνης και θαυμασμού στο γυναικείο φύλλο, ειλικρινείς ίσως οι αγωνίες και η επιβράβευση για τις γυναίκες που αγωνίζονται, αλλά τα προβλήματα είναι πολύ πιο πεζά. Όσα διέλαθαν της προσοχής όλων των «καθωσπρέπει» εκδηλώσεων είναι αρκετά σημαντικά:
Ας ξεχάσουμε τις δυσκολίες και το θεσμικό συντηρητισμό, μέσα από τα οποία διήλθε το γυναικείο κίνημα διεκδικώντας το αυτονόητο όλες αυτές τις δεκαετίες και ας δούμε το παρόν.
Δεν βρέθηκαν λοιπόν πολλοί να υπενθυμίσουν πόσο σεξιστική παραμένει η ελληνική κοινωνία, πώς αυτός ο σεξισμός ως κυρίαρχη εικόνα και στεροτυπική αισθητική καλλιεργείται και προβάλλεται στα ΜΜΕ αλλά και πως συνεχίζει να καταδιώκει τη γυναίκα- θύμα βιασμού και τη γυναίκα-θύμα σεξουαλικής εκμετάλλευσης, πώς αντιμετώπισε μια σειρά από δημόσιες υποθέσεις όπως η διαπόμπευση των οροθετικών, όπου η ευαισθησία ήταν επιλεκτική και τις οποίες δεν θυμήθηκε κανείς.
Δεν βρέθηκαν πολλοί να πουν για τις διακρίσεις και την προσβολή της γυναικείας φύσης που επικρατεί ακόμη και σήμερα μέσα στο πλαίσιο μιας φοβικής, ρατσιστικής και, εν τέλει, και σεξιστικής ατζέντας που μεταχειρίζεται μέρος του πολιτικού συστήματος, είτε απροκάλυπτα, είτε συγκαλυμμένα. Ούτε πώς η γυναίκα αντιμετωπίστηκε στη διάρκεια της προσφυγικής κρίσης που αντιμετώπισε η Ελλάδα…
Η Σαρία που θέλουμε να ξεχνάμε…
Και σίγουρα δεν βρέθηκαν παρά ελάχιστοι, ίσως κανένας -και δυστυχώς καμία- που να επισημάνουν ότι στην Ελλάδα επιβιώνει ακόμη και σήμερα η προσβλητική για το δυτικό πολιτισμό, εφαρμογή του ισλαμικού νόμου για τις γυναίκες της μειονότητας στη Θράκη. Ίσως κάποιοι να το θυμήθηκαν αλλά φυσικά προτίμησαν να σωπάσουν.
Γιατί μέσα στις διάφορες επικρατούσες και βολικές εθνικές αφηγήσεις, η εφαρμογή της Σαρία στη Θράκη είναι μια αρνητική διάκριση που αφορά στους «άλλους». Στις υποθέσεις οικογενειακού και κληρονομικού δικαίου, που θέτει ως δεδομένη τη μειωμένη νομική υπόσταση και τα δικαιώματα της γυναίκας αλλά και στη χυδαία κατά περιπτώσεις εφαρμογή της (όπως για διαζύγια που εκδίδονται μέχρι και τηλεφωνικά ή για τους γάμους εξωφρενικά ανήλικων κοριτσιών που έχουν ευλογηθεί). Όταν λοιπόν η καταπίεση των γυναικών «υπάγεται» στα «εθνικά θέματα», τότε δεν ενοχλεί ιδιαίτερα ακόμη και αν η Σαρία είναι πράγματι μια υπόθεση ενοχλητική για το νομικό πολιτισμό μας και το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Ούτε ενοχλούν οι λειτουργοί που αποδεικνύεται ότι είναι ανίκανοι να διαχειριστούν έστω με σύνεση αυτό το αναχρονιστικό πλαίσιο για να λειάνουν τις αδικίες, ώστε κάποιοι να αντιστέκονται ακόμη και στην αυτονόητη αντικατάστασή τους. Πόσο μάλλον να μιλήσει κανείς για την προφανή ανάγκη κατάργησής της Σαρία !
Έτσι δεν βρέθηκε κανείς και, δυστυχώς, καμία να «λερώσει» τα κοινότυπα μηνύματα για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας με τόσο δυσάρεστες υποθέσεις όπως το μοναδικό ευρωπαϊκό έδαφος όπου εφαρμόζεται ο ισλαμικός νόμος για τις γυναίκες.
Ας μην χαλάμε τώρα τα κλισέ με δυσάρεστες ιστορίες…
(Ας παρακολουθήσουν τουλάχιστον οι ενδιαφερόμενοι, την ημερίδα που διοργανώνεται τη Δευτέρα στην αίθουσα του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών για τη «Σαρία και το Μουφτή σε αμφισβήτηση»)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου