Jiorgos Christakis
Γιατί όταν έχεις τις μαύρες σου και μιζεριάζεις καμιά φορά, ε θα πεις και θα γράψεις και καμιά μαλακία.
«Μια φορά ζούμε, δεν υπάρχει τρόπος να ζήσουμε δυο φορές παράλληλα, παρά μόνο ίσως σε μιαν άλλη διάσταση, κάπως αλλιώς.
Κι εσύ που δεν εξουσιάζεις, παρά μόνο ίσως προβλέπεις το αύριο, αναβάλλεις τη χαρά. Κι έτσι χάνεται η ζωή με τις αναβολές σου», έλεγε ο Επίκουρος κι όλοι συμφωνούμε μα δεν το δείχνουμε. Για πες μου αλήθεια, ζεις πραγματικά ;
Ή σκέφτεσαι τι έγινε χθες το βράδυ, ή μήπως φταίει που πάλι κάνει τσάρκες ο γκόμενος ή το γκομενάκι που σου τάχει κάνει θάλασσα … και καλά.
Ελεύθερη πτώση στην αδράνεια μετά. Το βλέπεις; Δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση. Ως πότε θα είσαι κομμάτια, ως πότε θα προσποιείσαι πως όλα είναι καλά και παλεύονται.
Κι χρόνος σε σέρνει σταθερά βιαστικός προς το τέρμα, έστω αυτό το εφήμερο. Δεν καταλαβαίνεις πόσο γρήγορα περνάει από μια Δευτέρα ως μια Παρασκευή…. Δεν ορίζεις τίποτα στο χρόνο… δεν μπορείς να του ζητήσεις χάρες. Αυτός ορίζει τα πάντα, κι αυτός κρατά το μαστίγιο.
Η ζωή είναι μικρή, θέλει απόλαυση, ξεγνοιασιά, χαμόγελα…. Θα μου πεις δεν είναι πάντα εύκολο. Κι αυτό στο μυαλό μας είναι.. Βλέπεις ανθρώπους στον «τρίτο κόσμο», που ζουν σε συνθήκες που για μας ισοδυναμούν με κόλαση, κι όμως δύσκολα σβήνει το χαμόγελο απ’ τα χείλη τους. Μιας και όπως λέμε εμείς στην Κρήτη:
«Δεν είναι το χαμόγελο,
Χαράς σημάδι μόνο.
Είναι συχνά και πρόσχημα
Να κρύψει κάποιο πόνο»
Η ζωή θέλει κάβλα ρε! Θέλει άλματα, χορούς, σε όλα τα επίπεδα.
Κι εσύ κάθεσαι και σκέφτεσαι τι πρέπει και τι δεν πρέπει.
Κατάλαβε επιτέλους πως τα πρέπει και τα μη τα ορίζεις εσύ στον εαυτό σου κι όχι οι άλλοι.
Εκείνοι είναι οι θεατές κι εσύ ο πρωταγωνιστής, σε μια παράσταση που η αυλαία δε θα πέσει ποτέ.
Κάνε τις επιλογές σου και στήριξέ τις μέχρι την τελική πτώση. Πες τι θες αμέσως, μην το κάνεις βόλτα, κουράζεις και κουράζεσαι.
Μίλα, μίλα δυνατά, εξέφρασε την άποψή σου, πες τι σου αρέσει και τι όχι. Σταμάτα πια την υπερανάλυση, τα μούτρα και τους εγωισμούς.
Κάνε τη ζωή, κολλητό σου και σπάσε πλάκα μαζί της.
Έπρεπε να μιλήσεις τότε που η γκόμενα στο κρεβάτι ήταν κομπάρσος κι έβγαζε απλώς ήχους ανά δυο λεπτά, έπρεπε να φύγεις όταν είδες πως το παλικάρι με το κρεβάτι δεν το έχει κι όχι να κάτσεις και την επόμενη να τον κράζεις.
Η ζωή είναι πολύ μικρή για κακό σεξ δηλαδή για να είμαι ξεκάθαρος, αυτό που λέμε "ότι νάναι κι όπως νάναι", και για να εξηγήσω τι εννοώ, θυμήσου εκείνα τα βράδια που έσταζες από ιδρώτα μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Θυμήσου εκείνο το γρήγορο σε ένα σοκάκι, που παραλίγο να σας δουν κάτι περαστικοί, θυμήσου εκείνη την ημέρα μέσα στην παραλία.
Πάθος ε; Έλα λέγε, πόσο σου έχει λείψει;
Την ώρα του απολογισμού θα είναι πια πολύ αργά. Ο χρόνος δε γυρνάει πίσω δυστυχώς.
Γι’ αυτό κάνε ό,τι είναι να κάνεις τώρα, η ζωή είναι σαν έναν γλυκό καφέ.
Η ζάχαρη πολλές φορές κάθεται στον πάτο και τότε εσύ δεν πρέπει να ανακατέψεις μα να ζητήσεις να σου φέρουν άλλο. Γιατί όσο και να γυρνάς το καλαμάκι, η ζάχαρη δε θα διαλυθεί. Αν υπεκφεύγεις συνεχώς και βολεύεσαι στην απραξία τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει.
Για τους αποφασισμένους, η καθημερινότητα δεν απέχει πολύ από έναν καφέ. Τι εννοώ; Όταν λες σκέτο εννοείς σκέτο, όταν λες γλυκό εννοείς γλυκό κι όχι πετιμέζι και κυρίως ο μέτριος δεν είναι γλυκός, είναι απλώς μέτριος. Ο βαρύς είναι βαρύς κι η μονή δόση δεν είναι ελαφρύς, είναι μια κι όχι δυο δόσεις. Θέλεις να ξυπνάς το πρωί και να χάνεσαι στα χαρμάνια του, να τελείς ευλαβικά τη διαδικασία. Θέλεις ηρεμία, δε θέλεις ερωτήσεις. Δε θέλεις να χτυπήσει το τηλέφωνο πριν εσύ πιεις και την τελευταία γουλιά. Είναι μια μεγάλη απόλαυση κι η ζωή είναι εξίσου πολύ μικρή για κακό καφέ.
Η ζωή γενικά είναι πολύ μικρή. Ποιος της δίνει νόημα;
Η γλυκιά ώρα που χέζεις στη λεκάνη σου, τότε που κανείς δεν θα σ' ενοχλήσει ποτέ, ή ώρα της στιγμιαίας λύτρωσης, της επαναλαμβανόμενα σταθερής ανακούφισης στην καθημερινότητά μας.
Είναι κι αυτή μια μεγάλη ώρα, και καταχωρείται χωρίς πολύ σκέψη στις πιο ανάλαφρες και χαμογελαστές μας στιγμές.
Υπάρχει όμως μια κατηγορία ατόμων που κανείς δε θα ήθελε έχει γύρω του, εκτός μόνο κι αν ο ίδιος ανήκει σ' αυτούς. "Όμοιος ομοίω αεί πελάζει" βλέπετε.
Αυτούς που λέμε τοξικούς, μίζερους ανθρώπους.
Η μιζέρια δεν προέρχεται απαραίτητα απ’ τη φτώχεια κι είναι χίλιες φορές προτιμότερο να είναι κάποιος αδύναμος οικονομικά παρά μίζερος.
Είναι η έννοια της κακομοιριάς, αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι ευχαριστημένοι με τίποτα και κάνουν μπαμ από μακριά, είναι αυτή που ψοφάνε για φασαρία με το παραμικρό, γιατί ας πούμε το καλαμάκι του φραπέ τους ήταν κόκκινο και όχι μαύρο.
Είναι εκείνη η γνωστή της μάνας σου, που κάθε φορά που την πετυχαίνετε, αρχίζει τα οικονομικά.
Στην ερώτηση «Τι κάνεις;» απαντά πάντα «εδώ στον αγώνα» και συνεχίζει για την πολιτική κατάσταση της χώρας. Όλα αυτά μέσα σε τρία λεπτά..... έχει ταλέντο η γυναίκα.
Είναι ο γαμημένος γείτονας που σε βλέπει και δε σου λέει καλημέρα, είναι εκείνος που είστε στην ίδια παρέα και είναι πάντα μουρτζούφλης, μια ευθεία γραμμή.
Είναι εκείνο το παιδί που κανένα φαγητό δεν του αρέσει ποτέ και πάντα γκρινιάζει χωρίς να ξέρει και το ίδιο τι θέλει.
Το λεξικό λέει για αυτούς: Άνθρωποι ελλιπείς ή ανεπαρκείς από άποψη ποιότητας και ποσότητας.
Τι δουλειά έχεις εσύ με αυτούς;
Βγάλε φτερά και πέτα.
Απομακρύνσου, διεκδίκησε, χαμογέλασε, φώναξε, τραγούδησε, ζήσε ρε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου