Η εξήγηση γι΄αυτό είναι προφανής και απέχει από κάθε προσπάθεια κινηματογραφικής λογικής
Γαλλία, Ολλανδία, Σερβία, Ρωσία, Λατινική Αμερική, Νέα Ζηλανδία. Σε αυτές τις 5 χώρες ετοιμάζεται να βρεθεί για προβολές σε κινηματογραφικές αίθουσες ο Άνθρωπος του Θεού, η ταινία-βιογραφία για τον Άγιο Νεκτάριο.
Μια καθαρά θρησκευτική ταινία που στην Ελλάδα και τις προαναφερθείσες χώρες βρήκε έρεισμα πάνω στο ζήτημα της πίστης, αποδεικνύει εν έτει 2021 ότι δεν χρειάζεται καμία κινηματογραφική πλαισίωση σε μια ιστορία θρησκευτικού περιεχομένου για να πάει καλά. Αρκεί να ποντάρει κανείς στις δογματικές δομές του κοινού στο οποίο απευθύνεται.
Ο Άνθρωπος Του Θεού της Γιελένα Πόποβιτς δεν είναι καμιά ταινία για να πετάξεις τη σκούφια σου.
Προσωποκεντρική, αλλά όχι με την έννοια του προσωποκεντρισμού που βγάζουν ταινίες όπως το Joker ή ακόμα και ελληνικές όπως τα Φτηνά Τσιγάρα και το Τσίου.
Προσωποκεντρική με την έννοια ότι ακόμα και οι ρόλοι πίσω από την κάμερα, πίσω από τον 4ο τοίχο, κρίνονται μη αναγκαίοι.
Όχι για κάποιον άλλο λόγο, αλλά γιατί όλα κρίνονται από τον Άρη Σερβετάλη.
Ο Σερβετάλης, άνθρωπος που ο ψυχισμός του του επιτρέπει να δώσει σε ρόλους με τέτοια θρησκευτικότητα τα στοιχεία που πρέπει, δείχνει να μην αντλεί και πολλά πράγματα από το σενάριο.
Ή, αντίστροφα, το σενάριο φαίνεται να μην έχει να προσφέρει και πολλά. Δεν φαίνεται να έγινε κάποια ιδιαίτερη προσαρμογή.
Κι όμως, αυτή η ταινία έχει πιάσει τα 261.631 μέσα σε 5 εβδομάδες παρουσίας της σε 48 κινηματογραφικές αίθουσες σε όλη τη χώρα και δε θα είναι απίθανο να τα διπλασιάσει με την πορεία της στις αγορές του εξωτερικού, για να γίνει μια από τις top-5 ελληνικές ταινίες σε εμπορικό επίπεδο.
Αν επιχειρήσει κανείς να βρει το βασικότερο πρόβλημα της ταινίας, είναι ότι έγινε με τη ματιά του σήμερα και όχι με το σκεπτικό του τότε.
Δηλαδή ο Άγιος Νεκτάριος δεν έχει ούτε ένα ανθρώπινο χαρακτηριστικό, δεν έχει ελάττωμα, παρουσιάζεται εξ αρχής ως ον ακριβώς υπό τον Θεό κι αυτό στην ουσία αναιρεί την ίδια την ιερότητα του.
Η ιερότητα υπάρχει ως αναγνώριση της υπέρβασης του ανθρώπινου στοιχείου. Στην ταινία δεν υφίσταται κάτι τέτοιο.
Αυτό είναι ταυτόχρονα πρόβλημα σεναρίου, αλλά και σκηνοθετικής άποψης.
Η υπόθεση της ταινίας
Η δημοτικότητα του Νεκτάριου Κεφάλα, Μητροπολίτη Πενταπόλεως, προκαλεί τη ζήλια των κληρικών στην Αλεξάνδρεια.
Από φόβο ότι θα γίνει ο επόμενος Πατριάρχης Αιγύπτου, ο κλήρος τον δυσφημίζει με αποτέλεσμα να του στερήσουν την ιερατική του ιδιότητα και να τον εξορίσουν από την Αίγυπτο.
Στην Αθήνα πια, χάρη στην εξελιγμένη παιδαγωγική του τακτική γίνεται ξακουστός και κοσμαγάπητος και την ίδια εποχή επιδίδεται σε σπουδαίο συγγραφικό έργο.
Όμως ο φόρτος εργασίας τον καταπονεί και αποφασίζει να αποσυρθεί στην Αίγινα.
Ξαναχτίζει ένα ερειπωμένο μοναστήρι με τα ίδια του τα χέρια και χάρη στη φήμη του το μοναστήρι μεγαλώνει.
Η Mονή όμως δεν αναγνωρίζεται ποτέ, ενώ ο Άγιος Νεκτάριος κατηγορείται άδικα για ανηθικότητα.
Στο Αρεταίειο νοσοκομείο λίγο πριν το τέλος του, θα κάνει το τελευταίο του θαύμα.
«Ο άνθρωπος του Θεού»: Φωτογραφίες από την ταινία με τον Άρη Σερβετάλη
 |
| Η σκηνοθέτις με τον πρωταγωνιστή της κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων |
Στην ταινία υπό τη σκηνοθετική «μπαγκέτα» της Γελένα Πόποβιτς για την ταραχώδη ζωή του Αγίου Νεκταρίου, πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων ο Μίκι Ρουρκ και ο Αλεξάντερ Πετρόφ μαζί με ένα πλούσιο καστ Ελλήνων ηθοποιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου