Σάββατο 5 Μαΐου 2018

Φτώχεια κι αν έχεις θύματα ..........



Η φτώχεια είναι η βία που σου αφαιρεί την προσωπική σου ελευθερία  σκοτώνει μακροπρόθεσμα τη σκέψη σου και συνεπώς τα όνειρά σου για μια καλύτερη ζωή.


Κάθε φορά που μπαίνεις στο λούκι της φτώχειας
σου για να την αποφύγεις αρπάζεις λίγη συντροφιά από όπου μπορείς...έτσι  για να επιβιώσεις. 

Αισθάνεσαι ότι αυτό το δήθεν φιλικό αγκάλιασμα είναι πιο βασικό κι από το φαγητό και το νερό σου για να επιβιώσεις. 

Πας σε αυτούς τους ανθρώπους γιατί εκείνη τη στιγμή σε κάνουν να νοιώθεις αξιαγάπητος για μια ώρα. Όση μπορεί να είναι αυτή μέχρι να σε καταλάβουν και να σ'άδειάσουν και πάλι απο εκεί που τους ήρθες...

Τότε κι εσύ σκέφτεσαι οτι μπορεί και να μην ταίριαζες τελικά μαζί τους για οτιδήποτε κοντινό και μακροπρόθεσμο , αλλά εκείνη τη στιγμή που τους πλησίασες σε έκαναν να νιώσεις δυνατός και ότι αξίζεις κάτι...

Αυτή είναι η ζωή θα πείς.. δεν έχει σημασία τι θα γίνει σε μια μέρα... σ΄'ένα μήνα....Κανείς δεν είναι ο ικανός τέκτονας του εαυτού του για να χτίσει τη ζωή του όπως τη θέλει η κοινωνία μέσα της που ζείς...

Τελικά δεν σχεδιάζουμε μόνοι  τη ζωή μας όπως έτσι είναι και το σωστό, αλλά όπως κάποιοι  άλλοι μας το έχουν  υποδείξει . 

Κι αν τελικά δεν γίνουμε  μακροπρόθεσμα τα κακέκτυπα τους  γιατί θα πρέπει να στεναχωρηθούμε;  Καλύτερα τελικά  φτωχοί και να μην  ελπίζoυμε σε τίποτα , παρά να γίνουμε ένας ασήμαντος ανθρωπάκος που  ό,τι πλούσιο βρίσκει στο δρόμο του το αρπάζει για να αισθανθεί ο  φτωχός πλούσιος στη θέση του πλούσιου....

Η φτώχεια δεν είναι ντροπή.
Τον φτωχό όμως σίγουρα  τον ντροπιάζουν. Ενα άτομο μπορεί ν’ ανεχθεί πολλά για τον εαυτό του,Όμως κανένας άνθρωπος  δεν επιτρέπεται να συνάψει ειρήνη με τη φτώχεια του.


Κι όλα αυτά τα έγραψα ...για ένα τραγούδι... 

Φτώχεια που με κουρέλιασες

Φτώχεια που με κουρέλιασες, με νύχια ματωμένα,
μεσ’ στα πολλά σου θύματα γράψε κι ακόμα ένα.

Φτώχεια κι αν έχεις θύματα, κρύβεις ψυχές μ’αισθήματα.

Φτωχολογιά στον πόνο σου ποτέ σου δε δειλιάζεις
και τα κουρέλια που φοράς, με γέλιο τα σκεπάζεις.

Φτώχεια κι αν έχεις θύματα, κρύβεις ψυχές μ’αισθήματα.

Μέσα στης φτώχειας το μπαξέ είμαι κι εγώ λουλούδι,
που θρέφομαι με δάκρυα και με πικρό τραγούδι.

Φτώχεια κι αν έχεις θύματα, κρύβεις ψυχές μ’αισθήματα.





Στίχοι:

Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου

Μουσική:

Βασίλης Τσιτσάνης


ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΕΓΛΕΡΗ



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου