Καλώς ορίσατε στο τέλος της δημοκρατίας

Ένα αυξανόμενο κύμα χρήματος και διοικητικής εξουσίας καθορίζει την ανερχόμενη αυτοκρατορία

Λυπούμαστε για τις απολυταρχίες στη Λατινική Αμερική, τη Μέση Ανατολή, την Αφρική, τη Ρωσία και την Κίνα, αλλά σε μεγάλο βαθμό αγνοούμε την πιο λεπτή αυταρχική τάση στη Δύση. 

Μην περιμένετε μια ωμά αποτελεσματική δικτατορία από τα Δεκαεννέα Ογδόντα Τέσσερα του Όργουελ. 

Μπορεί να παραμείνουμε, όπως είμαστε τώρα, ονομαστικά δημοκρατικοί, αλλά να κυβερνούμαστε από μια τεχνοκρατική τάξη εξουσιοδοτημένη από μεγαλύτερες δυνάμεις επιτήρησης από αυτές που απολαμβάνουν ακόμη και οι πιο θορυβώδεις δικτατορίες.

Η νέα απολυταρχία αναδύεται από μια αδυσώπητη οικονομική συγκέντρωση που έχει δημιουργήσει μια νέα και υπέροχα πλούσια ελίτ. 

Πριν από πέντε χρόνια, περίπου τετρακόσιοι δισεκατομμυριούχοι κατείχαν όσο το ήμισυ των περιουσιακών στοιχείων του κόσμου. 

Σήμερα, μόνο εκατό δισεκατομμυριούχοι κατέχουν αυτό το μερίδιο και η Oxfam μειώνει αυτόν τον αριθμό σε μόλις είκοσι έξι. 

Στην ομολογουμένως σοσιαλιστική Κίνα, το ανώτατο 1% του πληθυσμού κατέχει περίπου το ένα τρίτο του πλούτου της χώρας, από 20 τοις εκατό πριν από δύο δεκαετίες. 

Από το 1978, ο συντελεστής Gini της Κίνας, που μετρά την ανισότητα στην κατανομή του πλούτου, έχει τριπλασιαστεί.

Μια έκθεση του ΟΟΣΑ που εκδόθηκε πριν από την πανδημία του Covid διαπιστώνει ότι σχεδόν παντού, το μερίδιο του μη πλούσιου εθνικού πλούτου έχει μειωθεί. 

Αυτές οι τάσεις μπορούν να παρατηρηθούν ακόμη και σε σοσιαλδημοκρατίες όπως η Σουηδία και η Γερμανία. 

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως το έθεσε συνοπτικά ο συντηρητικός οικονομολόγος John Michaelson το 2018, η οικονομική κληρονομιά της τελευταίας δεκαετίας είναι η «υπερβολική εταιρική ενοποίηση, μια μαζική μεταφορά πλούτου στο ανώτερο ένα τοις εκατό από τη μεσαία τάξη».

Αυτή η διαδικασία έχει αναπτυχθεί τόσο στην υλική όσο και στην ψηφιακή οικονομία. 

Στη Μεγάλη Βρετανία, όπου οι τιμές της γης έχουν αυξηθεί δραματικά την τελευταία δεκαετία, λιγότερο από το ένα τοις εκατό του πληθυσμού κατέχει το ήμισυ του συνόλου της γης. 

Στην ευρωπαϊκή ήπειρο συνολικά, οι γεωργικές εκτάσεις πέφτουν ολοένα και περισσότερο στα χέρια ενός μικρού στελέχους ιδιοκτητών εταιρειών και των μεγα-πλούσιων. 

Στην Αμερική, ο μεγαλύτερος κάτοχος γεωργικής γης είναι ο Μπιλ Γκέιτς, με πάνω από 200.000 στρέμματα, ενώ ο Τεντ Τέρνερ και ο Τζον Μαλόουν προεδρεύουν σε κτήματα άρχοντα άνω των δύο εκατομμυρίων στρεμμάτων ο καθένας, μεγαλύτερα από αρκετές αμερικανικές πολιτείες.

Καθώς η περιουσία έχει συγκεντρωθεί, οι μικροϊδιοκτήτες δέχονται αυξημένη πίεση. 

Η Αυστραλία απολάμβανε ιστορικά υψηλά ποσοστά ιδιοκτησίας σπιτιού, αλλά το ποσοστό μεταξύ των εικοσιπέντε έως τριάντα τεσσάρων ετών μειώθηκε από περισσότερο από 60 τοις εκατό το 1981 σε μόλις 45 τοις εκατό το 2016. Το ποσοστό των κατοικιών σε άπαξ 

Η ισότιμη Αυστραλία έχει πέσει κατά δέκα τοις εκατό τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια. 

Η Morgan Stanley προβλέπει ότι οι ΗΠΑ σύντομα θα γίνουν κυρίως μια «κοινωνία ενοικίασης» όπου οι εταιρείες της Wall Street επιδιώκουν να μετατρέψουν τα σπίτια, τα έπιπλα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης σε προϊόντα ενοικίασης.

Η ψηφιακή οικονομία κυριαρχείται ομοίως από μια μικρή ομάδα εταιρειών κολοσσών. 

Αυτοί οι κυρίαρχοι ασκούν μαζί τον έλεγχο έως και 90 τοις εκατό των κρίσιμων αγορών, όπως βασικά λειτουργικά συστήματα υπολογιστών, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διαφήμιση αναζήτησης στο διαδίκτυο και πωλήσεις βιβλίων. 

Καθώς δεν είναι πλέον ικανοποιημένη με τον έλεγχο των αγωγών, η τεχνολογική ολιγαρχία που αυξάνεται, εξαγοράζει παλιά ειδησεογραφικά πρακτορεία και «επιμελείται» τις ειδήσεις σύμφωνα με τα γούστα της. 

Κυριαρχεί ολοένα και περισσότερο στην mainstream ψυχαγωγία. Η εκκρεμής πώληση της MGM στην Amazon είναι απλώς το πιο πρόσφατο παράδειγμα της κατάκτησης και της εδραίωσης των μέσων επικοινωνίας.

Όπως οι βάρβαροι πρίγκιπες που διαμόρφωσαν τον Μεσαίωνα, οι νέοι ολιγάρχες κατάφεραν να καταλάβουν τα φέουδα τους με μικρή αντίσταση από τις αδύναμες κεντρικές κυβερνήσεις. 

Η πανδημία επιτάχυνε αυτή τη διαδικασία. Τα lockdown και οι περιορισμοί στην κινητικότητα αποδείχθηκαν μεγάλη αξία για εταιρείες τεχνολογίας όπως η Google, των οποίων τα κέρδη διπλασιάστηκαν κατά τη διάρκεια της περιόδου. 

Σε αυτό το άκρως ρυθμιζόμενο περιβάλλον, οι πλούσιοι στην τεχνολογία απλώς έχουν γίνει πλουσιότεροι: επτά από τους δέκα πλουσιότερους Αμερικανούς προέρχονται από τον τεχνολογικό τομέα. 

Η Apple, με ορισμένους υπολογισμούς, αξίζει τώρα περισσότερο από ολόκληρη τη βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου. 

Οι ήδη άσεμνα πλούσιοι έχουν γίνει ακόμα πλουσιότεροι. 

Μόνο ο Τζεφ Μπέζος είδε την καθαρή του περιουσία να εκτινάσσεται κατά 34,6 δισεκατομμύρια δολάρια (25 δισεκατομμύρια £) τους πρώτους δύο μήνες της πανδημίας, ενώ η εταιρεία του απολαμβάνει συνεχή αύξηση εσόδων και κερδών.

Καθώς η αποζημίωση των στελεχών έφτασε στη στρατόσφαιρα στη μεγάλη τεχνολογία και τα οικονομικά, οι μικρές επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν αυτό που το Harvard Business Review αποκαλεί «υπαρξιακή απειλή». 

Οι ειδικοί προειδοποιούν τώρα ότι το ένα τρίτο των μικρών επιχειρήσεων, οι οποίες αποτελούν την πλειοψηφία των αμερικανικών εταιρειών και απασχολούν σχεδόν τους μισούς εργαζόμενους, θα μπορούσαν τελικά να κλείσουν οριστικά. 

Εκατοντάδες χιλιάδες έχουν ήδη εξαφανιστεί, συμπεριλαμβανομένων σχεδόν των μισών από όλες τις επιχειρήσεις που ανήκουν σε μαύρους. 

Ιδιαίτερη ζημιά έχουν υποστεί οι μικροέμποροι κατά μήκος της Main Street και όσοι εργάζονται για αυτούς, όπως οι εργαζόμενοι σε εστιατόρια και φιλοξενία.

Η παλιά μεσαία τάξη αγωνίζεται να ανταγωνιστεί τις διαδικτυακές πλατφόρμες. Η Amazon είναι σε θέση να εξαναγκάσει τις μικρές επιχειρήσεις να εγκαταλείψουν τα δεδομένα τους. 

Όπως έκαναν τα μεγάλα καταστήματα για δεκαετίες, η Amazon χρησιμοποιεί τη διαπραγματευτική της δύναμη για να ελαχιστοποιήσει τα ζητήματα της εφοδιαστικής αλυσίδας μισθώνοντας τα δικά της πλοία και χρησιμοποιώντας τη σημαντική μόχλευση για να εξασφαλίσει αντικείμενα που δεν μπορούν να αποκτήσουν οι μικρότερες εταιρείες. 

Παρόμοια ενοποίηση σημειώνει και η περιουσία. Καθώς η ευημερία της μεσαίας τάξης παραπαίει στη Βρετανία, οι πλούσιες σε μετρητά τράπεζες επιδιώκουν να καταβροχθίσουν την αναδυόμενη αγορά σε αναξιοπαθούντα ακίνητα, διαμερίσματα και ακόμη και μονοκατοικίες. 

Εν τω μεταξύ, τα μεγάλα σπίτια του κεντρικού Λονδίνου αποκαθίστανται σε βικτοριανή χλιδή από απόντες Ρώσους, Κινέζους και Άραβες επενδυτές.

Οι πολιτικές για την αλλαγή του κλίματος θα μπορούσαν να καλλιεργήσουν τη νέα αυτοκρατορία για μια γενιά. 

Καθώς οι ολιγάρχες της τεχνολογίας και το οικονομικό κατεστημένο εφαρμόζουν την ιδέα του Νταβός για μια Μεγάλη Επαναφορά, θα αναγκάσουν ένα γρήγορο τέλος στα ορυκτά καύσιμα. 

Υπάρχουν τεράστιες ευκαιρίες για τεράστιες επενδύσεις από υπερπλούσιες εταιρείες και κερδοσκόπους στην «πράσινη οικονομία», όλα δυνατά με φορολογικές ελαφρύνσεις, δάνεια και εγγυημένες πωλήσεις σε κυβερνητικές μονάδες.

Αυτό υπόσχεται να δημιουργήσει μια νέα σοδειά μεγαδισεκατομμυριούχων όπως ο Έλον Μασκ, σήμερα ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο. 

Στην εποχή των υπερ-επιδοτήσεων, μια απροσδόκητη κατασκευάστρια ηλεκτρικών οχημάτων όπως η Rivian, η οποία έχει αμελητέες πωλήσεις και σταθερές απώλειες, μπορεί να εκτιμηθεί υψηλότερη από τη General Motors, η οποία πουλά σχεδόν επτά εκατομμύρια αυτοκίνητα και έχει έσοδα 122 δισεκατομμυρίων δολαρίων (90 δισεκατομμύρια £). κάθε χρόνο. 

Στον Πράσινο Καπιταλισμό , ο Βρετανός μαρξιστής Τζέιμς Χάρτφιλντ χαρακτηρίζει αυτόν τον «σοσιαλισμό λιτότητας»: θερισμός κυβερνητικών διαταγμάτων σε αντίθεση με την πραγματική παραγωγή πραγματικών αγαθών. Ωραία δουλειά αν μπορείς να την αποκτήσεις.

Για τη μεσαία και εργατική τάξη, ωστόσο, η Μεγάλη Επαναφορά μπορεί να αποδειχθεί κάπως λιγότερο ελπιδοφόρα αν όχι καταστροφική. 

Για τους περισσότερους ανθρώπους, σημειώνει ο Eric Heymann, ανώτερος οικονομολόγος της Deutsche Bank Research, η ταχεία «πράσινη» μετάβαση θα σημαίνει «αισθητή απώλεια ευημερίας και θέσεων εργασίας». 

Η συνειδητή πολιτική της αποανάπτυξης ως μέσου για τη βίαιη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου θα απαιτήσει να βγουν οι περισσότεροι άνθρωποι από τα αυτοκίνητά τους και να αναγκαστούν να ταξιδεύουν πολύ λιγότερο και να ζουν σε μικροσκοπικά διαμερίσματα. 

Η επιβολή θα είναι αναγκαστικά παρεμβατική επίσης. Οι σχεδιαστές στο Ηνωμένο Βασίλειο και αλλού πιέζουν για οικογενειακούς «προϋπολογισμούς άνθρακα». 

Προσθέστε τεχνολογία επιτήρησης και καταλήγουμε σε κάτι παρόμοιο με το σύστημα «κοινωνικής πίστωσης» της Κίνας, στο οποίο το δικαίωμά σας στην ελεύθερη κυκλοφορία υπόκειται στην έγκριση της κυβέρνησης.

Οι νέοι απειλούνται ιδιαίτερα από αυτές τις αλλαγές, οι νέοι αντιμετωπίζουν ήδη πολύ δυσκολότερες προοπτικές από οποιαδήποτε μεταπολεμική γενιά. 

Λίγοι περιμένουν τα πράγματα να βελτιωθούν: στις χώρες με υψηλότερο εισόδημα, περίπου τα δύο τρίτα των ανθρώπων που ερωτήθηκαν από την Pew Research βλέπουν ένα φτωχότερο μέλλον για την επόμενη γενιά. 

Σύμφωνα με ερευνητές του Equality of Opportunity Project, περίπου το 90 τοις εκατό όσων γεννήθηκαν το 1940 μεγάλωσαν για να αποκτήσουν υψηλότερα εισοδήματα από τους γονείς τους. 

Το ίδιο ισχύει μόνο για το 50 τοις εκατό όσων γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1980. 

Μια πρόσφατη μελέτη της Federal Reserve Bank του St. Louis προειδοποιεί ότι οι millennials κινδυνεύουν να γίνουν μια «χαμένη γενιά» όσον αφορά τη συσσώρευση πλούτου. 

Για να γίνουν τα πράγματα χειρότερα, περισσότεροι από τους μισούς νέους, σε μια έρευνα σε δέκα χώρες, πιστεύουν ότι ο κόσμος είναι καταδικασμένος από την κλιματική αλλαγή.

Καθώς το κόστος στέγασης και άλλων δαπανών εκτινάσσεται στα ύψη, οι γραμμές της τάξης σκληραίνουν. 

Η κληρονομιά ως μερίδιο του ΑΕΠ στη Γαλλία έχει τριπλασιαστεί περίπου από το 1950, με ορισμένους Γάλλους millennials με υψηλότερο εισόδημα να κληρονομούν περισσότερα χρήματα από όσα βγάζουν πολλοί εργαζόμενοι σε μια ζωή. 

Η αυξανόμενη σημασία των κληρονομικών περιουσιακών στοιχείων είναι ακόμη πιο έντονη στη Γερμανία, τη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. 

Στις ΗΠΑ, μια χώρα με εθνική μυθολογία που κοιτάζει στραβά τον κληρονομικό πλούτο, τα παιδιά των γονέων που έχουν ιδιοκτησία βρίσκονται σε πολύ καλύτερη θέση για να αποκτήσουν ένα σπίτι τελικά (συχνά με τη βοήθεια των γονέων) και να εισέλθουν σε αυτό που σήμερα είναι γνωστό ως «η χοάνη του προνόμιο.

Στην Αμερική, οι millennials έχουν τρεις φορές περισσότερες πιθανότητες από τους boomers να υπολογίζουν στην κληρονομιά για τη συνταξιοδότησή τους. Από τη νεότερη ομάδα, ηλικίας δεκαοκτώ έως είκοσι δύο ετών,

Πώς θα αντιδράσει το καθοδικά κινητό στην προοπτική της μόνιμης ενοικιαζόμενης δουλοπαροικίας και, εν τέλει, της απόλυτης εξάρτησης από το κράτος; 

Μια πρόσφατη έρευνα της Edelman αποκαλύπτει ότι αυξανόμενοι αριθμοί δεν εμπιστεύονται πλέον τα ιδρύματα ή πιστεύουν ότι η σκληρή δουλειά αποδίδει. 

Σε έναν κόσμο που κυριαρχείται από λίγους θεσμούς, το σημερινό πρεκαριάτο των εργαζομένων με συναυλίες και με βραχυπρόθεσμες συμβάσεις, και όσων έχουν εγκαταλείψει εντελώς το εργατικό δυναμικό, θα μπορούσε να γίνει μια οικονομικά λιγότερο χρήσιμη εκδοχή του προλεταριάτου του Μαρξ. 

Μια μόνιμη υποτάξη που απαιτεί επιθετική, οιονεί στρατιωτική αστυνόμευση.

Εν τω μεταξύ, οι μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας και οι χρηματοοικονομικοί κολοσσοί, ακόμη και εκείνοι που είναι δύσπιστοι σχετικά με τον ζήλο της κλιματικής αλλαγής, βλέπουν την προοπτική των κερδών-ρεκόρ και των αποτιμήσεων σε «διαταραχή». 

Η πανδημία επιτάχυνε τη στροφή του λευκού γιακά στην απομακρυσμένη εργασία και η ευρύτερη ζήτηση για αυτοματοποιημένες λύσεις εκτοξεύτηκε στα ύψη. 

Ένα μέλλον λιγότερο εξαρτώμενο από την ανθρώπινη εργασία ανεβάζει τους τεχνολογικούς ολιγάρχες στο υψηλότερο επίπεδο σε αυτό που ο Λένιν αποκαλούσε «τα επιβλητικά ύψη» της οικονομίας.

Σε μια ψηφιοποιημένη οικονομία, είναι καλό να ελέγχετε τις κρίσιμες θέσεις. Οι ολιγάρχες το κάνουν έξοχα. 

Έχουν καταλάβει κυρίαρχα μερίδια βασικών αγορών από την αναζήτηση (Google) έως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Facebook) έως τις πωλήσεις βιβλίων (Amazon). 

Η Google και η Apple μαζί παρέχουν πάνω από το 95 τοις εκατό του λειτουργικού λογισμικού για κινητές συσκευές, ενώ η Microsoft εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει πάνω από το 80 τοις εκατό του λογισμικού που τρέχει προσωπικούς υπολογιστές σε όλο τον κόσμο.

Έχω καλύψει τη Silicon Valley για σαράντα πέντε χρόνια. Σήμερα, είναι λιγότερο το υπερανταγωνιστικό, ελεύθερο πνεύμα που γνώριζα, και περισσότερο σαν τα τραστ των αρχών του εικοστού αιώνα. 

Ο Mike Malone, ο οποίος έχει καταγράψει τη Silicon Valley τόσο βαθιά όσο κανείς, βλέπει ότι χάνει μεγάλο μέρος του ήθους του. 

Οι νέοι δεξιοτέχνες της τεχνολογίας, προτείνει, έχουν μετατοπιστεί από «παιδιά με μπλε γιακά στα παιδιά των προνομίων» και έχουν απομακρυνθεί από το ήθος παραγωγής που κάποτε έκανε το Valley τόσο εμπνευσμένο και ισότιμο. 

Μια έντονα ανταγωνιστική βιομηχανία έχει ερωτευτεί τη γοητεία του «σίγουρου πράγματος» που υποστηρίζεται από τεράστιο κεφάλαιο και μερικές φορές από την κυβέρνηση. 

Ο ανταγωνισμός δεν είναι πλέον κίνητρο για δημιουργικότητα: οι ανταγωνιστές απλώς εξαγοράζονται.

Ο πλούτος δεν μπορεί να κυβερνήσει από μόνος του. Η αυτοκρατορία χρειάζεται μια τάξη προσηλυτισμού που μπορεί να δικαιώσει τους κυβερνώντες και να σώσει τις ταλαιπωρημένες ψυχές των κατώτερων τάξεων. 

Στους μεσαιωνικούς χρόνους, η Καθολική Εκκλησία υπηρετούσε αυτόν τον ρόλο, δικαιολογώντας ουσιαστικά τη φεουδαρχική τάξη ως έκφραση της θείας βούλησης. 

Η σημερινή εκδοχή, ένα είδος κληρικού ή διανόησης, δεν είναι ως επί το πλείστον θρησκευόμενος και αποτελείται από άτομα από την ανώτερη γραφειοκρατία, τον ακαδημαϊκό χώρο και τον πολιτισμό και τις βιομηχανίες των μέσων ενημέρωσης.

Η πανδημία ήταν ένα όφελος και για αυτήν την τάξη. 

Η έκτακτη ανάγκη επέτρεψε στις κυβερνήσεις να τους παραχωρήσουν άνευ προηγουμένου εκτελεστικές και διοικητικές εξουσίες όχι μόνο στην κεντρική Γαλλία αλλά ακόμη και στη συνήθως ημι-λογική Μεγάλη Βρετανία και Αυστραλία. 

Για ορισμένους, τα lockdown χρησίμευσαν ως «δοκιμαστική πορεία» για τα απαραίτητα μέτρα για την υλοποίηση των προτιμώμενων πολιτικών τους για την κλιματική αλλαγή. 

Στο νέο σχήμα, ο πραγματικός ταξικός εχθρός δεν είναι οι υπερβολές των υπερπλούσιων, ή ακόμα και οι σπάταλες δαπάνες από την κυβέρνηση: είναι τα καταναλωτικά πρότυπα των μαζών. 

Αυτό το βλέπουμε στην ανταπόκριση προοδευτικών μέσων ενημέρωσης και ακόμη και πολιτικών όπως η Alexandria Ocasio-Cortez σε καταγγελίες για το αυξανόμενο κόστος των τροφίμων, του ενοικίου και της ενέργειας. 

Η κληρική βλέπει ακόμη και τα απαραίτητα ως εφήμερα και τα προβλήματα της εφοδιαστικής αλυσίδας ως συνέπεια της υπερβολικής κατανάλωσης από τις μάζες.

Όπως στον Μεσαίωνα, όταν η εκκλησία και το στέμμα ανταγωνίζονταν για ηθική και πολιτική εξουσία, οι γραφειοκρατικές και οι μη εκλεγμένες πηγές εξουσίας δεν συμφωνούν πάντα. 

Αλλά σε μεγάλο βαθμό, ασπάζονται πολύ παρόμοιες ιδεολογίες, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για την επιβολή ελέγχου στις πληροφορίες σχετικά με την πανδημία ή την κλιματική αλλαγή. 

Ο Ιταλός κοινωνιολόγος των αρχών του εικοστού αιώνα Ρόμπερτ Μίχελς σημείωσε ότι πολύπλοκα ζητήματα, το κλίμα για παράδειγμα. ενισχύουν αυτό που ονόμασε «σιδερένιο νόμο της ολιγαρχίας»: 

Οσο περισσότερο εξαρτάται από την τεχνογνωσία μια κοινωνία, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη για λύσεις που βασίζονται στην ελίτ που παρακάμπτουν τη λαϊκή συμβολή και όσο μεγαλύτερη είναι η δύναμη που θα ασκήσει η ελίτ για να επιτύχει τους στόχους της.

Ο HG Wells ονειρευόταν μια «νέα δημοκρατία» που θα διοικούνταν από λίγους ενάρετους. Οι ψηφιακές ελίτ μας αυτοχρίζονται και χρίζονται από τους συναδέλφους τους ελίτ στις επιχειρήσεις και τα μέσα ενημέρωσης. 

Τα καλά μορφωμένα διευθυντικά στελέχη μεγάλων εταιρειών και το διαπιστευμένο κλήρο έλκονται φυσικά από την ιδέα μιας κοινωνίας που κυβερνάται από επαγγελματίες ειδικούς με «φωτισμένες», αξίες δηλαδή από ανθρώπους σαν τους ίδιους.

Για να αντιμετωπίσουν αυτό που θεωρούν ως υπαρξιακή κρίση, πολλά από τα μέσα ενημέρωσης υποστηρίζουν τη δημιουργία μιας παγκόσμιας τεχνοκρατίας. 

«Η δημοκρατία είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του πλανήτη», υποστήριξε ένα άρθρο στο Foreign Policy , ένα κατεστημένο περιοδικό, το 2019. 

Αυτή η εχθρότητα προς τη δημοκρατία ως εμπόδιο στην «πρόοδο» από πάνω προς τα κάτω συνδυάζεται με μια άλλη πηγή αντιδημοκρατικής δυσπιστίας. 

Οι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα οι νέοι, δεν ασπάζονται πλέον τη βασική έννοια της αυτοδιοίκησης. 

Η πλειονότητα των νέων Αμερικανών τάσσεται τώρα υπέρ της μεγάλης κλίμακας κρατικής παρέμβασης στην οικονομία. περίπου το ένα τρίτο αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστές.

Οι ηγέτες του ξύπνιου καπιταλισμού έχουν υπογράψει μια υπόσχεση για αποπληρωμή των ορυκτών καυσίμων στη μεγάλη αναζήτηση του Net Zero. 

Αυτό δεν είναι, όπως πιστεύουν οι δεξιοί και οι αριστεροί wacko, μια συνειδητή συνωμοσία. 

Αντίθετα, ωθείται από τη φυσική επιθυμία των εταιρειών τεχνολογίας για κέρδη που προέρχονται από την αντικατάσταση του αναλογικού κόσμου που εκπέμπει άνθρακα, όπου είναι δυνατόν και το ακαταμάχητο δέλεαρ για τους επενδυτές και τις εταιρείες μιας τεράστιας, επιδοτούμενης και κρατικής χρηματοδότησης αγοράς.

Τα περισσότερα στελέχη τεχνολογίας και χρηματοοικονομικών δεν είναι ιδεολόγοι. Ούτε είναι, παρά τα φαινόμενα, κοινωνιοπαθείς. 

Ωστόσο, αισθάνονται δικαιωμένοι να λογοκρίνουν και ακόμη και να απονομισματοποιούν όχι μόνο τον Donald Trump ή τη New York Post ή τον Bari Weiss, αλλά και τους διαπιστευμένους εμπειρογνώμονες των οποίων οι απόψεις διαφέρουν από την αποδεκτή γραμμή για το προσωπικό στο Google, το Facebook και το Twitter, οργανώσεις όπου επιβάλλεται ολοένα και περισσότερο η αφύπνιση...

(Η τοποθεσία αυτών των εταιρειών στην περιοχή του κόλπου του Σαν Φρανσίσκο και στην περιοχή Puget Sound, δύο από τις πιο ανόητα προοδευτικές περιοχές της χώρας, είναι επίσης ένας παράγοντας.) 

Πολλές εταιρείες ασπάζονται ιδέες που ξυπνούν, λέει ο Jim Wunderman, πρόεδρος του Bay Area Council , γιατί «φοβούνται τους δικούς τους υπαλλήλους».

Στην πράξη, αυτό σημαίνει συχνά την εξάλειψη των συντηρητικών απόψεων και όχι μόνο απόψεων, από το τρελό περιθώριο, σύμφωνα με πρώην υπαλλήλους. 

Ακαδημαϊκοί ειδικοί όπως η Judith Curry και ο Roger Pielke, με κάπως αντίθετες απόψεις για το κλίμα, αγνοούνται, επιτίθενται και περιθωριοποιούνται συστηματικά. 

Σκεπτικιστές όπως ο μακροχρόνιος περιβαλλοντολόγος Mike Shellenberger, ο σύμβουλος Ομπάμα Στίβεν Κούνιν και ο «σκεπτικιστής περιβαλλοντολόγος» Bjorn Lomborg παραδίδονται σε μεγάλο βαθμό στην τρύπα της μνήμης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης επειδή περιγράφουν λεπτομερώς το ιστορικό υπερβολής, υπερβολικών προβολών και εξευτελιστικών πολιτικών των περιβαλλοντολόγων.

Μας κυβερνά όλο και περισσότερο ένας τέλειος γάμος ταξικής ευκολίας, με περισσότερη δύναμη για την ιεροσύνη και ολοένα μεγαλύτερες οικονομικές ευκαιρίες για την ολιγαρχία, όλα με το πρόσθετο όφελος να τους ενθαρρύνουμε να αισθάνονται καλά με τον εαυτό τους. 

Ακόμη και όταν πιέζουν τη λιτότητα στις μάζες, ζουν σαν μεσαιωνικοί άρχοντες, επιδίδονται σε πλούσιους γάμους και χτίζοντας κτήματα που θυμίζουν τους Αψβούργους. 

Ο Τζεφ Μπέζος μόλις ξόδεψε 100 εκατομμύρια δολάρια (80 εκατομμύρια £) σε ένα καταφύγιο στη Χαβάη. 

Η κόρη του Μπιλ Γκέιτς μόλις απόλαυσε έναν γάμο 2 εκατομμυρίων δολαρίων (1,5 εκατομμύριο £). 

Ο Τζον Κέρι, ο κύριος επίπληξη του προέδρου Μπάιντεν για το κλίμα και ωφελούμενος της περιουσίας μιας κληρονόμου, ταξιδεύει με ένα ιδιωτικό τζετ που χρησιμοποιεί τριάντα φορές περισσότερη ενέργεια από το μέσο αμερικανικό όχημα.

Είναι εντάξει. Η χρισμένη αγορά «περιβαλλοντικές αντισταθμίσεις»: μια πράσινη εκδοχή των απολαύσεων. 

Αυτό μπορεί να τους κάνει να αισθάνονται καλύτερα για τον τεράστιο πλούτο και τις υπερβολές τους, όπως ακριβώς συνέβαινε για τους δολοφόνους και διεφθαρμένους αριστοκράτες του παρελθόντος. 

Ωστόσο, πολλοί προετοιμάζονται επίσης ενάντια στην εξέγερση ενός πιθανού χωρικού, για κάθε ενδεχόμενο. 

Αυτό περιλαμβάνει τη χρήση ιδιωτικής ασφάλειας, την κατασκευή αποθηκών και την αναζήτηση απομακρυσμένων μπουλονιών στις Ηνωμένες Πολιτείες ή στο εξωτερικό, ιδίως σε απρόσμενη και αυστηρά ελεγχόμενη Νέα Ζηλανδία.

Ποιο είναι το τελικό παιχνίδι για τους ολιγάρχες και τους κληρικούς συμμάχους τους; 

Η ανοδική κινητικότητα για τις μάζες αποκλείεται. Ο δημοσιογράφος τεχνολογίας Gregory Ferenstein πήρε συνέντευξη από 147 ιδρυτές ψηφιακών εταιρειών. 

Το συμπέρασμά του:

«Ένα ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο του οικονομικού πλούτου θα δημιουργηθεί από ένα μικρότερο κομμάτι πολύ ταλαντούχων ή πρωτότυπων ανθρώπων. Όλοι οι άλλοι θα επιβιώσουν με κάποιον συνδυασμό επιχειρηματικής «συναυλίας» μερικής απασχόλησης και κρατικής βοήθειας».

Σύμφωνα με την εκτίμηση της Silicon Valley, η μάζα των ανθρώπων μπορεί να προσβλέπει στη ζωή ως επιδοτούμενοι καταναλωτές του metaverse του Facebook ή του ονείρου της Google για «εμβυθιστικούς υπολογιστές».

www.spectator