Μπορεί η τεχνολογία να έχει ρίξει τα σύνορα και το διαδίκτυο να μας επιτρέπει σε πραγματικό χρόνο να έχουμε εικόνα για το τι συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο όμως μάλλον σε κάποια πράγματα εξακολουθούμε να είμαστε βαθιά νυχτωμένοι επιλέγοντας να ζούμε πάνω σ ένα “ροζ συννεφάκι”.
Κι αυτό το συννεφάκι είναι τόσο ροζ στην περίπτωση των αγροτών μας που δεν τους αφήνει να δουν ξεκάθαρα ότι πλησιάζουν γύρω του απειλητικά τεράστια γκρίζα σύννεφα έτοιμα να ξεσπάσουν σε καταιγίδα.
Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι μιλάμε για τους ελαιοπαραγωγούς, που ενώ ο ανταγωνισμός γύρω τους έχει ξεφύγει πέρα από κάθε έλεγχο, εκείνοι εξακολουθούν να πιστεύουν πως βρίσκονται ακόμα μέσα στο “παιγνίδι” και έχουν τη δύναμη να το ορίζουν.
Τυχαία εντόπισα πρόσφατα στο blog hypothesis61.blogspot.gr το διάλογο με έναν Έλληνα, τον Παύλο, που ζει πλέον στην Αργεντινή και δραστηριοποιείται επαγγελματικά στον τομέα του ελαιολάδου. Τα όσα περιέγραφε με άφησαν άφωνη καθώς δεν μπορούσα καν να διανοηθώ πως αυτή τη στιγμή η Αργεντινή είναι μια χώρα με τόσο προχωρημένη καλλιέργεια ελιάς.
Και δεν μιλάμε απλά για τις απέραντες εκτάσεις με ελαιόδεντρα που διαθέτει αλλά και για μια ποιότητα λαδιού αξεπέραστη. Γιατί μέχρι σήμερα μπορεί να ξέραμε πως οι Τυνήσιοι και οι Τούρκοι διαθέτουν επίσης μεγάλη παραγωγή λαδιού αλλά πάντα βάζαμε μπροστά τη δική μας ξεχωριστή ποιότητα στο προϊόν και νιώθαμε πως τουλάχιστον εκεί υπερτερούμε και κανείς δεν μπορεί να μας ξεπεράσει.
Όμως μάλλον οι γνώσεις μας περί του τι συμβαίνει στον κόσμο αναφορικά με το ελαιόλαδο είναι πολύ στενές και η οπτική μας πολύ κοντόφθαλμη.
Κι εδώ επιστρέφουμε στον Παύλο και στα όσα διηγείται για την Αργεντινή. Όπως αναφέρει , αρχικά βρέθηκε στην Catamarca, στα σύνορα με την Χιλή, όπου είδε τεράστια οργανωμένα αγροκτήματα με νέα ελαιόδεντρα, σε συστηματική καλλιέργεια και κυριότερη ποικιλία την Κορωνέικη. Εκεί ο ιδιοκτήτης αγροκτήματος του πρότεινε να παραμείνει και να εργαστεί για λογαριασμό του στο κτήμα του, στο οποίο υπήρχαν 600.000 ελαιόδεντρα
Ο ίδιος περιγράφει: «Ξέρεις μέχρι τότε πίστευα σχεδόν τυφλά ότι το ελαιόλαδο έχει κέντρο τη Μεσόγειο. Οι δικοί μου ,όλο το χωριό, οι γεωπόνοι, οι υπάλληλοι του Υπουργείου Γεωργίας, όλοι νομίζουν πως εμείς παράγουμε λάδι και όλος ο κόσμος τρέχει να αγοράσει το λάδι μας. Δεν ήξερα τίποτα. H εποχή που εγώ έμεινα τον δεύτερο χρόνο στην Catamarca ήταν η εποχή της μεγάλης αλλαγής στην παραγωγή του ελαιόλαδου παγκοσμίως. Παρότι η κατανάλωση κατά κάτοικο είναι μικρή εκτός Μεσογείου, η μεγάλη αύξηση στην ζήτηση είναι αλλού : Λατινική Αμερική, ΗΠΑ, Καναδάς,Κίνα Αυστραλία. Αυτές οι αγορές άρχισαν να έχουν μεγάλη ζήτηση ελαιόλαδου. Τα αποτελέσματα όμως ήταν απογοητευτικά. Ένα παγκόσμιο καρτέλ εξαγωγών με έδρα την Ιταλία έκανε τα πάντα για να διαλύσει την τάση, με αγορά ελαιόλαδου από όλες τις χώρες αναμείξεις από διάφορες σεζόν, παραδόσεις χωρίς συνέπεια. Κι εμείς στην Ελλάδα ήμασταν οι τελευταίοι του χωριού. Απλώς εξαγάγαμε μεγάλες ποσότητες στους Ιταλούς. Ξέρεις δεν φταίμε και πολύ .Υπάρχει μια ισορροπία συμφερόντων που συμφωνεί σε μια ιδιαίτερη συνθήκη. Το λάδι πωλείται με βάση την ημερομηνία εμφιάλωσης, χωρίς πιστοποίηση της προέλευσης και της σεζόν. Όλη η Μεσόγειος είναι αγκιστρωμένη σε αυτό. Αν εξαιρέσεις την Ισπανία που έχει εκτάσεις με μεγάλες καλλιέργειες όλοι οι άλλου παλεύουν με μικροιδιοκτησίες και μικροπαραγωγές»
Κάποια στιγμή βέβαια οι χώρες που μπήκαν στο παιγνίδι της κατανάλωσης ελαιολάδου σκέφτηκαν αντί να είναι θύματα του κάθε μαφιόζου ή κάθε ανοργάνωτου συνεταιρισμού να αρχίσουν να παράγουν ελαιόλαδο αντί να εισάγουν. Έτσι Κινέζοι, Καλιφορνέζοι, Τεξανοί, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί δημιούργησαν τεράστιες , σε σχέση με τα μεσογειακά δεδομένα, και ολοκληρωμένες καλλιέργειες ελιάς, με χαμηλότερο κόστος και καλύτερη ποιότητα.
Καλύτερη ποιότητα; Θα αναρωτηθείτε εύλογα, κι όμως, ναι, υπάρχει και καλύτερη ποιότητα από το λάδι που παράγεται στη Μεσόγειο καθότι η ποιότητα είναι μετρήσιμο μέγεθος. Αφορά όχι μόνο οξύτητα αλλά και πολυφαινόλες, αντιοξειδωτικά, ιχνοστοιχεία, κλπ.
Σε μια οργανωμένη καλλιέργεια όλα αυτά τα εξασφαλίζεις από την αρχή στην ελιά, εξηγεί ο Παύλος και προσθέτει πως στην Catamarca είχαν στο αγρόκτημα εδαφολογικό και χημικό εργαστήριο . Μπορούσαν ανά πάσα ώρα και στιγμή να ελέγξουν όλες τις παραμέτρους, σε σχέση με την ποιότητα του λαδιού, τη ώρα που στην Ελλάδα τέτοια εργαστήρια δεν μπορείς να βρεις ούτε στην πρωτεύουσα και οι αγρότες ακόμα πεδεύονται με τους ψεκασμούς ενάντια στο δάκο.
Κι όλα αυτά ενώ ήδη έχουμε αρχίσει να συνειδητοποιούμε πως οι φίλοι μας οι Κινέζοι, που έρχονται και ξαναέρχονται στην Κρήτη, και μιλούν για εισαγωγές ελαιολάδου την ίδια ώρα στήνουν στη χώρα τους ελαιώνες που σε λίγα χρόνια, αν συνεχίσουμε να “σφυρίζουμε κλέφτικα” θα μας κάνουν και εξαγωγή ελαιολάδου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου