Την τελευταία του πνοή σε ηλικία 49 ετών άφησε ο Θάνος Ανεστόπουλος, χτυπημένος από την επάρατη νόσο.
Την τραγική είδηση επιβεβαίωσε το συγκρότημα, μέδω του επίσημου λογαριασμού του στο facebook:
Διάφανα Κρίναπριν από μία ώρα περίπου
Καλό ταξίδι Θάνο ... καλό παράδεισο!
440 61 103
Τον Μάιο του 2015, ο Θάνος Ανεστόπουλος είχε συγκλονίσει τους φίλους του συγκροτήματος με μια σοκαριστική ανάρτηση στο Facebook, στην οποία αποκάλυπτε το σοβαρό πρόβλημα της υγείας του.
"Επιθυμώ να αρθρώσω αυτήν την ασθένεια και να το μοιραστώ μαζί σας, παρά να συνεχίσω να αποφεύγω την αλήθεια", ανέφερε χαρακτηριστικά στην ανάρτησή του και συνέχιζε: "Πάσχω από μεταστατικό καρκίνο των οστών. O οποίος στην διάγνωσή του είναι αρκετά επιθετικός".
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο της ανάρτησης:
Ο Θάνος Ανεστόπουλος σε 10 φράσεις
«Θύμωσα… με την έλλειψη θυμού τις στιγμές που είχα κάθε δικαίωμα να νιώσω έτσι και προτίμησα να τον καταπιώ. Θέλω… να μπορώ».
Ο παθιασμένος, αλλόκοσμος τρόπος ερμηνείας του, όπως και τα τραγούδιά του, πάντα στο ίδιο ύφος, έχουν φανατικούς ακροατές από τα χρόνια των Διάφανων Κρίνων ήδη. «Τσαλακωμένες Μέρες». Η ποίηση διατρέχει και τις απαντήσεις του Ανεστόπουλου στις «δέκα φράσεις», άλλοτε ως θέμα, άλλοτε ως διάθεση, κυρίως όμως ως εργαλείο έκφρασης.
Διάβασα… την τελευταία ποιητική συλλογή της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ με τίτλο «Η Ανορεξία της Ύπαρξης». Μου υπενθύμισε την ομορφιά και το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης όταν αντλείς δύναμη από μέσα σου και αποδέχεσαι την αλήθεια της κάθε μοναδικής σου στιγμής. Μου έφερε στο νου τα λόγια του Κρίστοφερ Χίτσενς απo το σπουδαίο βιβλίο του «Πριν το Τέλος»: «Δεν έχω σώμα, είμαι σώμα»…
Είδα… Ένα όνειρο... ένα μικρό παιδί να ψάχνει μια μυστική γωνιά για να κρυφτεί απ’ την σκιά ενός τεράστιου ροζ σύννεφου που θρυμματισμένο σε χιλιάδες κομμάτια έπεφτε καταπάνω του με ταχύτητα απ’ τον ουρανό. Στο απέναντι σπίτι, πίσω από ένα μεγάλο παράθυρο με βρώμικα και θολά τα τζάμια, έβλεπε να στέκουν ακίνητοι οι γερασμένοι γονείς του, ο κουρασμένος δάσκαλός του, ο τσαντισμένος αστυνόμος γείτονάς του και ο ίδιος ο εαυτός του να αγκαλιάζει σφιχτά δύο κομμένα φτερά.
Άκουσα… την άναρθρη μικρή δειλή κραυγή που κρέμονταν στην άκρη της σιωπής των ανθρώπων με τα γυάλινα βλέμματα και με τον φόβο για τους φόβους των άλλων να καταλήγει στον υπόνομο μιας χώρας που κάποτε την έλεγαν Ελλάδα.
Θέλω… να μπορώ.
Μπορώ…να πενθήσω. Η απώλεια είναι που δεν μπορώ να συνηθίσω.
Ξέχασα… το φως αναμμένο και… με πήρε ο γεροδιάολος.
Θύμωσα…με την έλλειψη θυμού τις στιγμές που είχα κάθε δικαίωμα να νιώσω έτσι και προτίμησα να τον καταπιώ.
Πίστεψα…στον άνθρωπο και ακόμα πιστεύω.
Θυμήθηκα…να κλείσω το φως και χαλάρωσα.
Ελπίζω… στο «τώρα».
Χαίρομαι…τις μικρές στιγμές που παρατηρώ το πρόσωπο του κοριτσιού μου όταν κοιμάται και την ανιδιοτελή γεμάτη αγάπη αγκαλιά του μικρού μου γιου όταν τον συναντώ.
Φοβάμαι…όχι την μοναχικότητα αλλά την μοναξιά.
Σε ποίηση του Διονύση Καψάλη (από την ποιητική συλλογή ΤΕΤΡΑΛΟΓΙΑ, το ΙΧ (9ο) ποίημα ), τα Διάφανα Κρίνα βάζουν μουσική και μας οδηγούν σε ένα μελαγχολικό φως. Από το δίσκο "Έγινε η Απώλεια Συνήθειά μας" (1996)
" Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα' μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω οτι κείμαι.
Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα 'ναι να μου πει "σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει"!
Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.
Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φώς μου. "
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου