Τελικά ο Αλέξης ο Τσίπρας είναι άρρωστος με τη δημοσιότητα, τα φώτα της, τη γκλαμουριά που πηγάζει απ' αυτήν. Και όταν, κάποια στιγμή, που ήδη πλησιάζει με ταχύτατους ρυθμούς, βρεθεί στα αζήτητα της πολιτικής ζωής, με τα φώτα σβηστά πάνω από το κεφάλι του, κυριολεκτικά στην αφάνεια και τη λησμονιά, όταν κανείς και καμιά δεν θα σπαταλά ούτε βλέμμα για το πρόσωπό του, τότε ο αλαζών αυτός άνθρωπος, που πραγματικά έδειξε το χειρότερό του πρόσωπο στη χώρα και τους πολίτες της, θα έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα. Θα σαλτάρει, κυριολεκτικά, και θα πάρει τα όρη και τα βουνά!
Δεν εξηγείται αλλιώς, πώς, αφού όλοι έχουν αντιληφθεί ότι, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου τον αποδοκιμάζει σε καθημερινή βάση, αυτός επιμένει να υπόσχεται, προκλητικά και αναίσχυντα, λαγούς με πετραχήλια, προσπαθώντας σαν το γνωστό "μαλάκιο" -την, κατά τ' άλλα, συμπαθέστατη και... γευστικότατη "σουπιά"- να ρίξει μελάνι μήπως και μπορέσει να μείνει στην καρέκλα του για λίγο διάστημα ακόμα, προκειμένου... να εξασφαλίσει τα παιδιά του, και γιατί όχι τα γηρατειά του.
Ξέρετε, η καθ' έξιν εξαπάτηση τρίτων προκαλεί αποδεδειγμένα, πρόωρη βιολογική γήρανση!
Σε πρόσφατές του συνεντεύξεις βάζει στο στόχαστρό του, εκτός των πολιτικών του αντιπάλων, και οποιονδήποτε κοινό θνητό αμφισβητεί την πολιτική... του συνεχούς μαγειρέματος στοιχείων, ιδεολογίων και πολιτικού προσανατολισμού! Με λίγα λόγια, ο άνθρωπος αυτός είναι εντελώς απεγνωσμένος.
Συνεργάτες έχει, αλλά μάλλον είναι περιορισμένης αποδοτικότητας, ευφυΐας και προοπτικής! Με λίγα λόγια, οι στενοί του συνεργάτες δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από περιορισμένων δυνατοτήτων υπάλληλοι... με τον ίδιο, εγκλωβισμένο στις λάσπες που μόνος του διασκόρπισε και στα ψέματα, που μόνος του ξεστόμισε με τέτοια ευκολία, και που πλέον δεν μπορεί να βγει από την τρύπα αυτή της λάσπης, από αυτήν τη λασπότρυπα στην όποια θέλει να παρασύρει και τη χώρα όλη.
Ανάμεσα στις άλλες "κουταμάρες" του, ο προσωρινός αυτός πρωθυπουργός, της... αριστεροτέτοιας κυβέρνησης, θέλει να δείχνει με κάθε δυνατό τρόπο πως οΣΥΡΙΖΑ εξαρχής υπήρξε ένα κόμμα της απόλυτης ελίτ της διανόησης (εδώ γελάμε!), και γι’ αυτό και τρέφει βαθύ ταξικό μίσος τόσο για το ΚΚΕ όσο και για τη Νέα Δημοκρατία, αλλά και για τα υπόλοιπα κόμματα.
Όσα λένε, όσα κάνουν, ένα είναι το απτό δεδομένο: Η ιδεολογία, οι κινήσεις και οι πρακτικές τους, σε αυτό το μόρφωμα/κολάζ σκορπιών συνιστωσών, υπό την αρχηγία του, είναι ένας προάγγελος για την εισαγωγή της χώρας στην μπαχαλοκρατία, και σε δεύτερο στάδιο, στην τρομοκρατία…
Επαναφέρετε, αν θέλετε, στη μνήμη σας πριν από κάποια χρόνια, ποιοι και πώς είχαν διαδηλώσει υπέρ της 17 Νοέμβρη και, γενικά, ποιοι θεωρούν τους φυλακισμένους για τρομοκρατία πολιτικούς κρατούμενους. Μάλιστα, κάποιοι εξ αυτών όχι μόνο παρευρέθησαν σε εκδηλώσεις για τα βιβλία που γράφτηκαν από τρομοκράτες, μέσα στις φυλακές υψίστης ασφαλείας, αλλά και τα προλόγισαν ηδονικά! Σήμερα, αυτοί είναι που παίζουν και οργιάζουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα ως πρώτα βιολιά!
Και ενώ σύσσωμοι οι βουλευτές της αντιπολίτευσης προβαίνουν σε καταγγελίες εναντίον του Αλέξη Τσίπρα, κατά ριπάς, ο μόνος που στέκεται αταλάντευτα και ξεδιάντροπα δίπλα του είναι ο ο "ηγέτης" της Ένωσης Κεντρώων και "Μέγας Στοχαστής", Βασίλειος Λεβέντης, που μάλλον τον θεωρεί χαρισματικό, ελεύθερο, ότι δεν μπαίνει σε καλούπια και ράγες και που μπορεί να εννοεί ή να λέει πράγματα τα οποία αντιλαμβάνονται οι άλλοι μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα... Κάτι, δηλαδή, περίπου σαν τον ίδιο...
Συγκρίνει, δηλαδή, ο άνθρωπος αυτός, τα IQ τους και κρίνει πως γεννήθηκαν μεν με έναν σχεδόν αιώνα διαφορά, αλλά πολιτικά είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο... Αντί λοιπόν να κάνουμε οποιονδήποτε σχολιασμό των λεγομένων και των πράξεων του Αλέξη Τσίπρα, παραθέτουμε μια παράγραφο από την ανάρτηση του γνωστού συγγραφέα Χρήστου Χωμενίδη για το ευσυγκίνητο του Τσίπρα όταν διάβαζε τις προγραμματικές του δηλώσεις στη Βουλή, έναν χρόνο πριν. Δεν μπορούσε να αφήσει ασχολίαστη την τότε συγκίνηση/θέατρο του Αλέξη Τσίπρα…
"Ο Περικλής πάντως δεν δάκρυζε. Ούτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος δάκρυζε. Ούτε ο Ηλίας ο Ηλίου δάκρυζε. Ούτε καν ο Άρης o Βελουχιώτης.
Η Μάρθα Βούρτση δάκρυζε… και ο Νίκος Ξανθόπουλος δάκρυζε…. και ο Κώστας Πρέκας δάκρυζε, και μάλιστα πολύ!
Και επειδή διαβάζω πλήθος σχολίων, να διευκρινίσω τα εξής: Έχω κλάψει πάρα πολύ στη ζωή μου για λόγους που δεν αφορούν παρά μόνο σ' εμένα και στους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους. Στην πολιτική και στη δημόσια σφαίρα, γενικά, το να εκβιάζεις το συναίσθημα του ακροατηρίου σου με κλάψες, το θεωρώ τουλάχιστον αντιαισθητικό. Αν είχα τη μεταφυσική δυνατότητα να μπορώ να μπω στο σώμα ενός άλλου ανθρώπου, θα ήθελα, διακαώς, να ξυπνούσα στο σώμα του Αλέξη του Τσίπρα και να πήγαινα κατ’ ευθείαν στον ΠτΔ για να παραιτηθώ".
Αν και τα ψυχογραφήματα δεν είναι και απόλυτα ασφαλή για πολιτικά συμπεράσματα, ωστόσο η μελέτη και το ψάξιμο κάποιων στοιχείων για τον αρχικαταληψία σχολικών κτιρίων Τσίπρα και μαιτρ της εξαπάτησης, μάλλον θα λύσει πολλές απορίες για το φαινόμενο "Αλέξης”...
Ο Τσίπρας δεν έχει την παιδεία που απαιτείται για να είναι πρόεδρος κόμματος και μάλιστα αριστερού, πόσο μάλλον πρωθυπουργός ενός ευρωπαϊκού κράτους. Ούτε ο ίδιος το πιστεύει…
Όχι μόνο είναι παντελώς άσχετος από πολιτική ιστορία, όχι μόνο έχει παντελή άγνοια από την ιστορία του τόπου που κυβερνά, αλλά, εκτός των άλλων, είναι και πολύ μακριά σε ό,τι αφορά στη συναισθηματική νοημοσύνη και στην εξ αυτής ορμώμενης ενσυναίσθηση.
Ο Αλέξης ο Τσίπρας, το παιδί των καταλήψεων, ο σαλταδόρος της παρανομίας και της ανομίας, στα μαθητικά και φοιτητικά του χρόνια, ασπάστηκε τη "Βίβλο του απάνθρωπου Σταλινισμού". Οπλισμένος με το ανέντιμο θράσος που του ενέπνευσε η παρανομία των νιάτων του, ο Αλέξης ο Τσίπρας είναι εντέλει ένα πολύ απλό και προβλέψιμο στη λειτουργία του άτομο, που πασχίζει να ομοιάζει με πολιτικό, αλλα εις μάτην.
Το μόνο που διαθέτει είναι ενα "περίεργο" και "ανεξήγητο" πείσμα που απορρέει από τη σταλινική του παιδεία, με αποτέλεσμα η πολιτική σκοπιμότητα που του υπαγορεύεται απο τους υπέργηρους, πλέον, μέντορές του, να υπερτερεί κάθε άλλης. Το κομματικό υπερτερεί των κανόνων του παιχνιδιού, δηλαδή ακόμα και των νόμων του κράτους, τους οποίους αλλάζει κατά το δοκούν, όπως με τον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες...
Το κομματικό υπερτερεί και της απλής ανθρώπινης λογικής για τον Τσίπρα και το αποδεικνύει περίτρανα όταν σπεύδει, κυριολεκτικά στα τυφλά, να εκμεταλλευθεί ακόμα και τη δυστυχία των πολιτών που ο ίδιος και το κομματικό του συνάφι προκάλεσαν, αραδιάζοντας το ένα ασύστολο ψέμα μετά το άλλο.
Αν, μάλιστα, αποφασίσει ποτέ να μιλήσει για... "πολιτικό συμφέρον", θα εννοεί τότε μόνον αυτό που συμφέρει τον ίδιο και το κόμμα του, ώστε να γαντζωθούν μαζί, για ακόμα λίγο στην εξουσία. Μιλάμε για το απόλυτο "αίσχος"!
Το κόμμα που ηγείται ήταν όμηρος, στο παρελθόν, της αριστερής πλατφόρμας, ενώ τώρα δεν τολμάει να κάνει κάτι, αν δεν το εγκρίνουν οι 53.
Αυτή την εσωτερική διάσταση ο Τσίπρας δεν μπορεί ούτε να τη συνθέσει ούτε να την υπερβεί. Το μόνο που μπορεί είναι να την ανέχεται και να νομίζει ότι τη διαχειρίζεται τρέχοντας πάνω κάτω, ώστε να μην προλαβαίνει η εσωκομματική αντιπολίτευση να θέτει το θέμα "πού πάει το κόμμα και η χώρα". Από τη συγκεκριμένη οπτική γωνία, λοιπόν, σε τίποτε δεν διαφέρει ο Τσίπρας από τους πραγματικούς δασκάλους του, τους πολιτικούς του δικομματισμού που ο ίδιος τόσο καταριέται: αθροίζει αυτοσχεδιασμούς στην τακτική, με την ελπίδα ότι το άθροισμά τους, κάποια στιγμή, θα δώσει μια στρατηγική.
Αυτός είναι ο Αλέξης ο Τσίπρας, επαγγελματίας στα νιάτα του καταληψίας σχολικών κτιρίων, ο οποίος, παρά το νεαρό της ηλικίας του, δεν επιδέχεται βελτιώσεις. Το μοντέλο του είναι σοβιετικής κατασκευής, χοντροκομμένο και αδίστακτο, με πολύ κακό φινίρισμα.
Τα σχέδια του συγκεκριμένου μοντέλου έχουν καταστραφεί μετά τα δυο αντίτυπα που κατασκευάστηκαν, ένα για τη Βενεζουέλα και το άλλο για την Ελλάδα!
Ο άνθρωπος αυτός δεν διαθέτει ηθικές αναστολές, δεν ντρέπεται, ούτε για τα μάτια του κόσμου, για τα λάθη, τα σαρδάμ και τις γκάφες του, πόσο μάλλον για να διανοηθεί να κάνει την αυτοκριτική του, ή να ζητήσει συγγνώμη.
Πώς ρέει η ντροπή από πάνω του χωρίς να τον ακουμπά, όπως το νερό απο τη γούνα του θαλάσσιου ελέφαντα, είναι άξιον απορίας και χρήζει επισταμένης μελέτης, από ειδικούς!
Αυτή η έμφυτη αναλγησία τον προστατεύει και τον καλύπτει ώστε να μπορεί να επιβιώνει από γκάφες, εσφαλμένες αποφάσεις και σκοπ
Δυστυχώς, όμως, για τον ίδιο, η ικανότητά του να ξεγλιστρά σαν το χέλι και να επιβιώνει τον εμποδίζει στο να μπορεί να βελτιώνεται και ως άνθρωπος και ως πολιτικός. Ως εκεί μπορεί, μεχρι να τον πάρουν χαμπάρι μέσα και έξω απο το κόμμα του. Και, δυστυχώς γι' αυτόν, τον έχουν ήδη πάρει! Ναι μεν οι φελοί εχουν τη δυνατότητα να επιπλέουν, δεν μπορούν όμως ποτέ να κρυφτούν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου