Η αυτοκτονία για λόγους τιμής ή διαμαρτυρίας δεν εντάσσεται στην κουλτούρα της κοινωνίας μας.
Υπήρξαν όμως στιγμές στη νεότερη ιστορία που ο κανόνας διαταράχθηκε, με πράξεις απόκοσμες, σχεδόν ακατανόητες, πράξεις θυσίας και διαμαρτυρίας ταυτόχρονα.
19 Σεπτεμβρίου 1970 στην πλατεία Ματεότι της Γένοβα, ο έλληνας φοιτητής Κώστας Γεωργάκης αυτοπυρπολείται μπροστά από το δικαστικό μέγαρο, διαμαρτυρόμενος για την δικτατορία στην Ελλάδα. Τα τελευταία του λόγια ήταν «Ζήτω η Ελεύθερη Ελλάδα».
«…και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις»
Στο σημείο της θυσίας του υπάρχει ακόμα μια πλάκα στη μνήμη του, που αναγράφει στα ιταλικά: «Στο νεαρό έλληνα Κωνσταντίνο Γεωργάκη που θυσίασε τα 22 χρόνια του για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία της πατρίδας του. Όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι σκιρτούν μπροστά στην ηρωική του χειρονομία. Η Ελεύθερη Ελλάδα θα τον θυμάται για πάντα».
Η κηδεία του Κώστα Γεωργάκη έγινε στη Γένοβα στις 23 Σεπτεμβρίου.
Η σορός του δε, μεταφέρθηκε στη γενέτειρά του Κέρκυρα μετά από τέσσερις μήνες, καθώς η Χούντα κωλυσιεργούσε εσκεμμένα τις διαδικασίες, αφ’ ενός για να αποσιωπηθεί το γεγονός και αφ’ ετέρου για να αποφευχθούν αντιδράσεις και διαμαρτυρίες.
«Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου ‘φερα απ’ τους Δελφούς γλυκό νερό»
«αγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη»
Ο Κώστας Γεωργάκης, υπήρξε από τους πρώτους νεκρούς της δικτατορίας.
«Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου ‘φερα απ’ τους Δελφούς γλυκό νερό»
«αγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη»
Ο Κώστας Γεωργάκης, υπήρξε από τους πρώτους νεκρούς της δικτατορίας.
Παρέδωσε τη νιότη του στο βωμό της ελευθερίας με μια πράξη που ακόμα συγκλονίζει.
Παρέδωσε τη ζωή του για να γίνει κραυγή διαμαρτυρίας, σταθμός αφύπνισης συνειδήσεων και να σπάσει τη σιωπή εντός και εκτός των τειχών.
Τρία χρόνια μετά τη θυσία του, θα συνέβαινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου και τα επόμενα θύματα της δικτατορίας θα τον συντρόφευαν στη μοναχική του πορεία προς το θάνατο.
Έπειτα η μεταπολίτευση, τα δειλά βήματα της κοινωνίας να ξαναβρεί τις χαμένες ισορροπίες και κατόπιν τα χρόνια μιας αίολης ευημερίας και ομαλότητας.
Τρία χρόνια μετά τη θυσία του, θα συνέβαινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου και τα επόμενα θύματα της δικτατορίας θα τον συντρόφευαν στη μοναχική του πορεία προς το θάνατο.
Έπειτα η μεταπολίτευση, τα δειλά βήματα της κοινωνίας να ξαναβρεί τις χαμένες ισορροπίες και κατόπιν τα χρόνια μιας αίολης ευημερίας και ομαλότητας.
Για να φτάσουμε στα μέσα του 2010, που η Ελλάδα εισέρχεται στον ασφυκτικό κλοιό των μνημονίων και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και ένα κύμα αυτοκτονιών απελπισίας έρχεται να συνταράξει.
Και πάνω που η κοινωνία άλλοτε ξόρκιζε και άλλοτε ψέλλιζε τα τραγικά περιστατικά, μια νέα πολιτική αυτοκτονία συγκλονίζει 42 χρόνια μετά.
4 Απριλίου 2012 ο Δημήτρης Χριστούλας αυτοπυροβολείται στην πλατεία Συντάγματος.
4 Απριλίου 2012 ο Δημήτρης Χριστούλας αυτοπυροβολείται στην πλατεία Συντάγματος.
Μια νέα κραυγή διαμαρτυρίας και αφύπνισης, ενταγμένη σε μια πράξη «αλλότρια» και σχεδόν ασύλληπτη για την κουλτούρα μας.
Μια πράξη που προσπάθησε εκ νέου να σπάσει τη σιωπή και την απραξία.
«Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη
Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι»
Οι στίχοι που παραθέτονται στο κείμενο, είναι από το «Ερωτικό» του Άλκη Αλκαίου. Ένα μελοποιημένο από το Θάνο Μικρούτσικο ποίημα που πάντοτε είχε μια απόκοσμη δόνηση για μένα.
«Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη
Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι»
Οι στίχοι που παραθέτονται στο κείμενο, είναι από το «Ερωτικό» του Άλκη Αλκαίου. Ένα μελοποιημένο από το Θάνο Μικρούτσικο ποίημα που πάντοτε είχε μια απόκοσμη δόνηση για μένα.
Πολλές οι ερμηνείες που έχουν δοθεί στο συγκεκριμένο ποίημα και οι περισσότερες δείχνουν «ταιριαστές», χωρίς όμως να ερμηνεύουν αυτή την «ακατανόητη» δόνηση.
Μέχρι που τελευταία είχα μια τυχαία μαρτυρία.
Ο Άλκης Αλκαίος λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα βρέθηκε στο σχολικό συγκρότημα του 3ου & 7ου Γυμνασίου – Λυκείου Πάτρας, για να τιμήσει τη μνήμη του δολοφονημένου καθηγητή.
Ο Άλκης Αλκαίος λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα βρέθηκε στο σχολικό συγκρότημα του 3ου & 7ου Γυμνασίου – Λυκείου Πάτρας, για να τιμήσει τη μνήμη του δολοφονημένου καθηγητή.
Στο τέλος της μέρας, σε μια σεμνή τελετή, συναντήθηκε με μαθητές του σχολείου με τους οποίους συνομίλησε για τα τραγικά περιστατικά.
Στα πλαίσια αυτής της συνομιλίας ο ίδιος ανέφερε πως αυτό το τραγούδι είχε γραφτεί στη μνήμη του Κώστα Γεωργάκη, εξιστορώντας το περιστατικό της αυτοκτονίας του.
Στα πλαίσια αυτής της συνομιλίας ο ίδιος ανέφερε πως αυτό το τραγούδι είχε γραφτεί στη μνήμη του Κώστα Γεωργάκη, εξιστορώντας το περιστατικό της αυτοκτονίας του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου